Meedoen met een blogtour is altijd spannend. Zeker als het gaat om een boek van een (voor mij) onbekende auteur, je weet tenslotte nooit hoe het uit gaat pakken. Tot nu toe werd ik meestal aangenaam verrast, maar helaas, met Knekelhuis van Dinie Bell was dat een ander verhaal.

Over het boek
Lynns nieuwe woning staat vanwege een dubbele moord die er in het verleden gepleegd is bekend als spookhuis. Hoewel ze niet in geesten gelooft, heeft Lynn vanaf het moment dat ze de woning betrekt toch het gevoel dat ze er niet alleen is. Langzaam maar zeker begint ze dan ook te twijfelen aan haar opvatting.

Waart het jonge, vermoorde echtpaar nog in Lynns huis rond? Of hebben de macabere gebeurtenissen te maken met haar buurman Mark, die heel charismatisch is en op wie Lynn op slag verliefd wordt, maar van wie de bewoners van het nabijgelegen dorp denken dat hij de moorden op zijn geweten heeft?

Mijn mening over het boek
De eerste indruk was goed. Het omslag is modern en sprak me aan, een strakke zwarte omslag met in glanzend zwart een geraamte en daar overheen een wit kruis. Behoorlijk onheilspellend. In de boekhandel zou dit omslag zeker mijn aandacht hebben getrokken. Het verhaal, een vrouw komt te wonen in een huis waar een echtpaar is vermoord, is misschien niet bijster origineel, maar absoluut een goed uitgangspunt voor een thriller. De vorm waarin het verhaal wordt verteld is ook fijn, het verhaal van Lynn, die in het huis komt wonen, wordt afgewisseld met het verhaal van de dader. Altijd een goede aanpak, want zo heb je als lezer een streepje voor op de hoofdpersoon, omdat je al iets meer achtergrond over de dader hebt.

Prima ingrediënten dus voor een spannende thriller zou je zeggen. Helaas vond ik de uitvoering nogal een teleurstelling. De personages blijven erg oppervlakkig en, eerlijk gezegd, ook nogal ongeloofwaardig. Vooral hoofdpersoon Lynn vond ik erg naïef en een enorme tuthola. Ze krijgt slappe knieën van iedere man die voor de deur staat. Ze wordt verliefd op buurman Mark, die door veel mensen in de buurt verdacht wordt van de moorden die in het huis van Lynn hebben plaatsgevonden. Hij gedraagt zich, op z’n zachts gezegd, nogal raar. Net als zijn zus Martine, waar Mark mee samenwoont. Lynn heeft ook regelmatig haar bedenkingen, maar zodra ze Mark in de ogen kijkt, gedraagt ze zich weer als een verliefde puber. Dat stuk van het verhaal had wat dat betreft prima in zo’n Candelight romannetje gekund. Je weet wel, met zo’n Fabio-achtig type op de voorkant, met wit overhemd tot aan de navel open, wapperend lang haar en een dame in nood in de armen gedrukt. Daar is verder niets mis mee, maar dit is een thriller geen liefdesroman.

Een scène waarin Lynn, ze woont dan al een poosje in het huis, rare geluiden in het huis hoort en de stem van Mark uit het gootsteenputje hoort komen terwijl ze een salade staat te bereiden begon me echt op de lachspieren te werken. Toch niet echt de bedoeling van een thriller. Want wat doet Lynn in al haar paniek. De politie bellen? Gillend naar buiten rennen? Flauwvallen? Een mes uit de keukenla grissen om zich mee te verdedigen? Nee, niets van dit alles.

Terwijl ik constant mijn ogen op de gootsteen gevestigd hield, liep ik nog wat verder achteruit. De tomaten liet ik voor wat ze waren, die ging ik echt niet meer snijden. Wel boog ik me wat voorover en griste de plastic bak met salade en het brood van het aanrecht. Ik moest toch íets eten. Meer rennend dan lopend verliet ik de keuken.

Vervolgens gaat ze in de woonkamer die salade oppeuzelen (maar no way dat ze een vork gaat halen in de keuken, dus ze eet met haar handen) en zet ze de tv lekker hard zodat ze vreemde geluiden niet meer hoort. Dit was normaal gesproken hét moment geweest dat ik dit boek zou hebben weggelegd. Alleen vanwege mijn deelneme aan de blogtour las ik het toch uit.

Het nogal oubollige taalgebruik vond ik ook een afknapper. Uiteraard is dat een kwestie van smaak, maar het valt gewoon uit de toon bij bijvoorbeeld het omslag, dat juist heel modern en strak oogt. Lynn is bovendien een jonge vrouw, ze fantaseert nog over een gezin dus ik gok dat ze een dertiger is, maar heeft het over een dancing en ze vindt Mark er ‘supersexy uitziet in zijn stonewashed jeans’. Dat hoor ik iemand tegenwoordig (het gaat regelmatig over mobieltjes en tablets, daaruit concludeer ik dat het wel in het heden speelt) echt niet zeggen.

De ontknoping vond ik best origineel, maar was ook weer (net als de rest van het boek) een beetje kort door de bocht, dus weinig verdieping en daarom niet al te geloofwaardig.

Zoals gezegd is bovenstaande grotendeels een kwestie van smaak. Maar daarnaast bevatte het boek ook erg veel fouten. Een tikfoutje kan altijd blijven staan, daar doe ik echt niet moeilijk over. Maar als ik er in de eerste 50 pagina’s al een stuk of vijf spot (zonder er specifiek naar op zoek te zijn), dan draagt dat natuurlijk ook niet echt bij aan een positief beeld over het boek. Ook zaten er nog wat continiuïteitfouten in het boek, zo gaat het het ene moment om de pleegouders van Mark en Martine, en later worden ze weer stiefouders genoemd. Het had dus echt geen kwaad gekund als er nog een extra redigeerronde was geweest bij dit boek.

Dit was mijn eerste kennismaking met schrijfster Dinie Bell en uitgeverij Palmslag. Extra jammer dus dat dit boek zo’n teleurstelling was. Gelukkig was ik niet de enige die dit boek las voor de blogtour. Benieuwd naar wat de andere bloggers vonden van Knekelhuis van Dinie Bell? Op de site van uitgeverij Palmslag een overzicht van alle bloggers die meedoen aan de blogtour.

Titel: Knekelhuis
Auteur: Dinie Bell
Uitgeverij: Uitgeverij Palmslag
ISBN: 9789491773396
MirandaLeest zegt: Prima idee voor een thriller en best originele ontknoping. Maar door oubollig taalgebruik en ongeloofwaardige personages helaas onbedoeld lachwekkend. Niet aan mij besteed dus. Sorry.