Voor het eerst in jaren (de laatste keer was 2004 als ik het goed heb) weer eens naar Crossing Border geweest dit jaar. Een festival in Den Haag dat bol staat van muziek en literatuur. En bovendien voor mij praktisch naast de deur is. Ik besloot een aantal krenten uit de festivalpap te pikken en bezocht dus weliswaar niet superveel optredens, maar wel een paar dingen die ik echt graag wilde zien. Helaas waren er, met name op zaterdag, veel optredens van mijn verlanglijstje tegelijk geprogrammeerd of al vol. Maar dat mocht de pret niet drukken. Alleen voor de vrijdag was het al meer dan de moeite waard.
Rond een uurtje of acht gearriveerd in de Koninklijke Schouwburg. Even kort rondgekeken en toen snel richting The Royal, vooral om een goed plekje te bemachtigen voor Iron & Wine later. Toen ik aankwam was Anna Drijver nog aan het voorlezen uit haar boek “Ei”. Ik was er niet echt heel erg van onder de indruk. Ik weet niet of het zenuwen waren of de festivalsetting (met mensen die in en uit lopen) maar het voorlezen ging nogal rommelig waardoor ik het niet echt kon volgen. Vervolgens waren er gedichten van Hélène Gelèns (foto) en Rens Van der Knoop. Tsja. poëzie is niet zo mijn ding, maar ja, je moet er wat voor over hebben om een mooi plekje te bemachtigen.Gelukkig was het inmiddels bijna 21.00 uur. Nog even tijd om het prachtige plafond van de al even prachtige Koninklijke Schouwburg te bewonderen.En toen, Iron & Wine. Qua naam lijkt het een duo, of op zijn minst een band, maar eigenlijk is het één man, Sam Beam. Door het album The Creek Drank the Cradle werd ik enorm verliefd op zijn stem. En gelukkig begon hij de show met een liedje van datzelfde album. Toen kon het voor mij al niet meer stuk. Gelukkig bleek hij tussen de nummers door ook lekkere babbeltjes te maken, daardoor werd het een erg fijn optreden.Het volgende uur heb ik eigenlijk alleen maar ademloos zitten luisteren. En vooral superblij zitten zijn dat ik hem eindelijk een keer live mocht meemaken. Weer een muzikale held live gezien.Tegen het einde van het optreden kwam zangeres Jesca Hoop een paar nummers meezingen. Ook ontzettend mooi. Wat mij betreft was dit optreden het absolute hoogtepunt van Crossing Border.Vanuit The Royal door naar de iets minder royale zaal, Heaven, voor Jaap Boots. In zijn boek Donderweg (drie keren raden naar welk Bruce Springsteen nummer dit een knipoog is) blikt hij terug op zijn wilde jaren bij de radio. Donderweg is niet alleen een boek, maar ook een voorstelling, dus op Crossing Border kregen we een voorproefje. Boots vertelde een aantal muziekverhalen en speelde wat nummers. Vooral die verhalen maakte mij erg nieuwsgierig naar het boek, dus die komt zeker op mijn verlanglijstje.Tot slot van de eerste avond nog even terug naar The Royal voor Tweedy. Die zou je kunnen kennen van Wilco en Uncle Tupelo (maar dan ben je waarschijnlijk wel een echte muzieknerd ;-)), twee bands die al jaren op mijn lijstje van “nog te beluisteren muziek” staan, omdat het absoluut het soort muziek is waar ik van hou, maar waar het eigenlijk nog niet echt van gekomen is. Dan de beste man maar gewoon eens live bewonderen. Eerder op de avond was hij blijkbaar nog bij De Wereld Draait door, in Den Haag speelde hij, met onder andere zijn zoon op drums, de zaal aardig plat.Supertof optreden. Niet iedereen vond dat kennelijk, want vooraan zat iemand nogal storend door het optreden heen te kletsen. Storend genoeg voor Jeff Tweedy om midden in een nummer even een stapje naar de rand van het podium te maken en een welgemeend “Shut the F*ck up!” te roepen tegen deze kletsmajoor (om vervolgens weer vrolijk verder te spelen). Ik mag dat wel :-). Iets voor het einde heb ik het festival gelaten voor wat het was om op tijd weer in de trein naar Leiden te zitten. Morgen volgt tenslotte nog een festivaldag.Ik had eens gek gedaan en een passe-partout aangeschaft, dus zaterdag mocht ik weer richting Den Haag. Omdat vrijdag vooral in het teken stond van muziek besloot ik op de zaterdag wat meer literaire optredens te bezoeken. Ik begon in The Palace, waar Sarah Waters (rechts) werd geïnterviewd door Xandra Schutte. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Waters niet kende. Ze vertelde met enthousiasme en humor over de totstandkoming van haar boek De Huisgenoten.Het kleine zaaltje Lolita was helaas al bommetje vol, dus aanschuiven bij het interview met Per Petterson kon ik wel vergeten. Dan maar even wat door de schouwburg gedwaald, de boekenkraam van Paagman bekeken (en niets gekocht!). En uiteindelijk weer in The Royal beland, waar poëzie werd voorgedragen door Saskia Stehouwer, Anne Broeksma (foto) en Laura Van der Haar. Moet heel eerlijk toegeven dat ik vooral even bleef zitten om de drukte te ontlopen. Poëzie is gewoon echt niet aan mij besteed. Hoewel ik Laura Van der Haar wel geestig vond (al kwam dat meer door de paar plaagstootjes die ze uitdeelde naar de presentatrice en Anne Broeksma).En je zou bijna denken dat Crossing Border alleen in de Koninklijke schouwburg plaatsvindt, maar dat is niet zo. Hoog tijd dus om eens te gaan kijken in het Nationale Toneel gebouw een paar deuren verderop. Allereerst naar The Raven voor een stevig stukje muziek van Dry The River. Ik kende ze niet, maar het klonk lekker. Maar al snel werd het daar claustrofobisch druk (te druk ook om een foto te maken), dan maar vast richting Heartbeat Hotel. Want daar werden even later Bill Cheng en Nickolas Butler geïnterviewd door Joni Zwart. En Nickolas Butler schreef Shotgun Lovesongs, mijn favoriete boek van de afgelopen tijd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik iets meer van het interview had verwacht. De vragen waren zo lang en vaak lag het antwoord daar al min of meer in besloten dat er voor de auteurs weinig aan toe te voegen was. En dan is een half uurtje voor twee auteurs wel erg kort. Op deze foto (hierboven) lijkt het overigens wel of Nickolas Butler (in het midden) het ook niet meer ziet zitten, even een powernap doet of stiekem onder tafel zijn telefoon checkt, haha, maar ik ga er maar vanuit dat hij aandachtig luisterde naar Bill Cheng (rechts), die voorlas uit zijn debuut Als de hond het spoor kruist.Gelukkig mocht Butler even later zelf ook voorlezen uit Shotgun Lovesongs. Nu heb ik helemaal zin om het boek ook nog eens in het Engels te lezen. En hoewel het kort was vond ik het toch wel erg leuk om Butler even in het echt te hebben gezien. Het gebeurt tenslotte niet elke dag dat de auteur van je lievelingsboek (van dit jaar) een paar meter bij je vandaan zit. Helaas was er na afloop niet echt een officieel signeermoment (zoals bij de optredens in de Koninklijke Schouwburg) en voelde ik me niet dapper genoeg om op Butler af stappen (die met een groepje mensen stond na te praten), dus ging Shotgun Lovesongs weer ongesigneerd mee naar huis (toch een beetje spijt van nu). En hoewel ik graag Daryll-Ann nog had zien optreden, had ik een beetje moeite met mijn ogen openhouden inmiddels (ben ook de jongste niet meer) en dus niet zo veel puf meer om nog bijna een uur te wachten. En omdat je nou eenmaal meer mist dan je meemaakt, en dat helemaal niet erg is, ging ik lekker op weg naar huis.
