Categorie archief: Muziekboeken

Boeken, Muziekboeken, Recensies

Recensie: Bob Dylan, compleet. Het verhaal van de 492 songs – Philippe Margotin en Jean-Michel Guesdon

1 reactie

Op de dag dat bekend werd dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur had gewonnen werd dit omvangrijke boekwerk bij me afgeleverd. Wat een timing! Kon ik gelijk even checken of het eigenlijk wel terecht is dat Dylan deze eer heeft gekregen. En me voor het eerst in mijn leven verdiepen in het werk van een Nobelprijswinnaar.

Recensie Bob Dylan compleet - MirandaLeest boekenblog

Want in Bob Dylan, compleet. Het verhaal van de 492 songs word je in chronologische volgorde meegenomen in het werk van een songwriter en muzikant die niet alleen in de muziek – maar ook in de wereldgeschiedenis een bijzondere plaats inneemt. Het boek, samengesteld door Philippe Margotin en Jean-Michel Guesdon, telt bijna 700 pagina’s en is dan ook niet echt een boek dat je even van A tot Z uitleest, maar vooral een schitterend naslagwerk waar je uren in blijft bladeren.

Na een korte introductie over hoe Robert Allen Zimmerman Bob Dylan werd, volgt per album een hoofdstuk. En werkelijk alles wat je maar wilde weten (plus heel veel waarvan je niet eens wist dat je het wilde weten) staat erin. De achtergrond en betekenis van nummers, de muzikanten, de studio, de instrumenten en allerhande bijzondere weetjes. Soms zijn die weetjes echt voor de ultieme muziekfreaks, want wie was het opgevallen dat op 2:26 van het nummer New Pony een van de zangeressen een verkeerde lettergreep inzet (spoiler alert, ze herpakt zich)? Of dat Bob op 2:03 van Highway 51 een paar valse nootjes speelt?

Genoeg te lezen dus, maar als je meer visueel bent ingesteld is het ook genieten. Het boek bevat namelijk ook talloze foto’s. Natuurlijk van Bob Dylan, maar ook van muzikanten waar hij mee samenwerkte of door geïnspireerd raakte of werk van opnam. En daarmee wordt het boek niet alleen een geschiedenis van Dylan, maar ook een reis door de muziekgeschiedenis. En dat maakt het boek ook zeer de moeite waard voor iedereen die misschien niet persé een groot Dylan-fan is.

Hoe compleet dit boek ook is, toch vind ik het opvallend dat er twee zaken ontbreken. De volledige songteksten vind je in het boek namelijk niet terug, alleen de verhalen achter de songs en soms een aantal regels van een nummer. Ook afbeeldingen van de albumhoezen ontbreken. Maar goed, de ware fan kan die natuurlijk dromen en anders hadden we waarschijnlijk een boek van ruim 1.000 pagina’s gehad.

Bob Dylan, compleet maakt absoluut duidelijk dat de muziek en de wereld er zonder Dylan heel anders uit had gezien. Dit boek is dan ook echt een mooi pronkstuk voor iedere muziekliefhebber. Genoeg voor uren leesplezier.

Deze recensie verscheen eerder op Lees Magazine van Bol.com

Dit prachtige naslagwerk cadeau doen (aan jezelf kan natuurlijk ook)? Via onderstaande links bestel je het direct bij Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie). Ook een aanrader Kronieken van Bob Dylan, deel 1 van zijn autobiografie (waar blijven die andere delen trouwens?). Op zoek nog naar nog meer cadeautips voor muziekliefhebbers? Kijk hier.

Boeken, Fictie, Muziekboeken, Non-fictie

Cadeautips: Boeken voor muziekliefhebbers

2 reacties

De feestdagen komen er aan. Ben je op zoek naar een cadeau voor een muziekliefhebber die ook graag leest? Met onderstaande boeken maak je ze zeker blij.

Cadeautips muziekboeken op MirandaLeest boekenblog

Voor de fans van oude rockers
Hay van Sander Donkers over onze eigen Nederlandse rockgod Barry Hay. Hay neemt geen blad voor de mond in deze lekker geschreven en bij vlagen zeer geestige autobiografie.

En ook Born to Run van Bruce Springsteen is een must. Springsteen is een geboren verhalenverteller en doet dat in boekvorm net zo bevlogen als op het podium.

Voor muzieknerds die van feitjes houden
Oké, je moet er wel even voor in de buidel tasten, maar dan heb je ook wat. In Bob Dylan Compleet staat werkelijk alles wat je maar wilde weten over de nummers van Nobelprijswinnaar Dylan. Maar ook leer je veel over de muziekgeschiedenis en artiesten waar Dylan zich door liet inspireren. Een naslagwerk dat niet mag ontbreken in de boekenkast van een echte muziekliefhebber.

Voor soulliefhebbers
James Brown van James McBride is zeker geen standaardbiografie over de Godfather of Soul. Want de carrière is zeker een aandachtspunt, maar meer nog gaat het over de moeilijkheden die Brown als een zwarte man in Amerika ondervond, niet alleen als artiest, maar zijn hele leven. Heftig, maar interessant leesvoer.

Voor de country en Americana liefhebbers
Cash van Robert Hilburn is één van de betere biografieën. Een uitgebalanceerd portret van the man in black waarbij ook de mindere kanten van Cash aan bod komen. Maar met zoveel respect geschreven dat het echt de moeite van het lezen waard is.

Dry Goods and Groceries, samengesteld door J.W. Roy, is niet alleen een prachtige verzameling artikelen over Americana en rootsmuziek met bijdragen van o.a. Nico Dijkshoorn, Tim Knol, Frédérique Spigt en Freek de Jonge, maar bevat ook nog een cd met schitterende liedjes van J.W. Roy. Dubbel feest dus.

Voor de visueel ingestelde muziekfan
Murder ballads zijn een apart en intrigerend fenomeen en komen in zo’n beetje elk muziekgenre wel voor. In In the Pines heeft Erik Kriek vijf murder ballads tot leven gebracht met zijn schitterende tekeningen. Duister, rauw en alleen voor de tekeningen al de moeite waard. Met bonuscd waar de nummers ook op worden uitgevoerd.

Voor het betere leeswerk
Wil je je muziekgekke man, broer of vader ook wel eens een serieuze roman laten lezen? Shotgun Lovesongs van Nickolas Butler is een meeslepende roman over liefde, vriendschap en muziek, en leest als een tragische countrysong.

De nacht is jong van Joseph O’Connor is fijne roman over twee vrienden die samen een bandje beginnen. Maar het einde van de band lijkt ook het einde voor hun vriendschap te zijn.

Ik had nog wel 100 boeken kunnen noemen. Want er zijn genoeg mooie muziekboeken. Heb jij zelf nog tips? Laat het vooral achter in de reacties.

Je kunt bovenstaande boeken uiteraard vinden in de betere boekhandel. Maar via onderstaande links bestel je ze rechtstreeks op Bol.com. Fijne feestdagen!

Boeken, Muziekboeken

Recensie: Joseph, de zwarte Mozart – Jan Jacobs Mulder

1 reactie

Vandaag doe ik mee aan de blogtour die Xander Uitgevers organiseert rond het boek Joseph, de zwarte Mozart van Jan  Jacobs Mulder.

Over Joseph, de zwarte Mozart van Jan Jacobs Mulder

Recensie: Joseph, de zwarte Mozart - Jan Jacobs MulderParijs, 1799. In de turbulente tijd van de Franse Revolutie is Joseph Boulogne ernstig gewond teruggekeerd uit Saint Domingue, waar hij vocht tegen de kolonisten voor de afschaffing van de slavernij. Al stervende kijkt hij terug en vraagt zich af: heb ik genoeg gedaan?

Joseph, zoon van een blanke plantage-eigenaar en een vrijgekochte slavin, groeide op in Parijs en ontwikkelde zich tot een uitstekend violist, geroemd componist, gevierd schermer en hij was bovendien geliefd bij de vrouwen. Ondanks zijn succes hield hij het gevoel nooit echt bij de blanke elite te hebben gehoord. Met tweehonderdvijftig vrijwilligers besluit hij naar Saint Domingue te trekken om op te komen voor de rechten van de slaven. Het zal een strijd voor zijn eigen leven worden.

Mijn mening over Joseph, de zwarte Mozart van Jan Jacobs Mulder
Een intrigerend verhaal, want, zoals je je wellicht kunt voorstellen is een zwarte man in het Frankrijk van eind achttiende eeuw, zeker in de hogere kringen waarin Joseph verkeerde, nogal een opvallende verschijning. En hoewel hij furore maakt als schermer, violist en componist wordt het Joseph steeds duidelijker dat hij door velen toch niet voor vol wordt aangezien vanwege zijn huidskleur. Als hij dan ook nog de waarheid ontdekt over wat zijn  moeder op een slavenschip heeft meegemaakt begint bij Joseph steeds meer de noodzaak te onstaan om zich, in plaats van met sport en muziek, bezig te houden met het opkomen voor de rechten van slaven. Hij keert zelfs terug naar zijn geboorteland om zelf te vechten voor de vrijheid en de rechten van de slaven. Dit hele proces bouwt Jan Jacobs Mulder mooi op en je snapt de beweegredenen van Joseph wel om zijn mooie leventje in Frankrijk op te geven.

Ondanks dit fascinerende verhaal kon Joseph, de zwarte Mozart me toch niet helemaal bekoren. Dat heeft dan vooral te maken met de wat stijve en formele schrijfstijl. Dat past natuurlijk prima bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, maar ligt mij persoonlijk minder. Omdat Joseph ‘de zwarte Mozart’ wordt genoemd had ik ook verwacht dat muziek een centraal aspect zou zijn in het boek, maar dat is nauwelijks het geval.

Uiteindelijk kwam ik nooit echt helemaal lekker in het verhaal, ondanks dat het me bij vlagen zeker boeide. En dat is jammer, want een geschiedenis als deze, Joseph heeft echt bestaan, is de moeite waard om bij een groter publiek bekend te zijn.

Fan van klassieke muziek? Of gewoon benieuwd naar hoe de muziek van Joseph klinkt? Er is een Spotify-playlist met muziek van Joseph Boulogne.

Via onderstaande link kun je het boek direct bestellen op Bol.com (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie)

Muziekboeken, Non-fictie, Recensies

Recensie: Lemmy- Mick Wall

Geef een reactie

Sex, drugs and rock and roll mag dan een cliché zijn, in het geval van Lemmy van Mick Wall vat het precies de inhoud samen. Want Lemmy leidde het ultieme rockersleven van vrijheid, blijheid en hij hield tot zijn laatste snik van de drank en drugs.

Recensie: Lemmy - Mick Wall

Eerlijk is eerlijk. Ik wist vrijwel niets van Lemmy. Goed, ik ken de grote hit van Mötorhead, Ace of Spades, maar dat was het wel. Toch kun je als je een beetje muziekliefhebber bent niet om Lemmy Kilmister heen, letterlijk en figuurlijk, want hij was niet alleen een grote kerel met een opvallend uiterlijk, maar zijn reputatie was ook behoorlijk legendarisch. Een man barstensvol sterke verhalen, die ook niet te beroerd was om die in geuren en kleuren te vertellen. Precies wat hij ook doet in dit boek van Mick Wall, zoals de schrijver zegt in het begin van het boek:

Er staat hier en daar nonsens in. Maar dat is zo met alle waargebeurde verhalen.

Lemmy op zijn praatstoel
Geweldige verhalen zijn het. Een beetje warrig geschreven wel, dat komt ook mede door de opmaak van het boek, een paar witregels om even wat lucht te geven tussen de verschillende anekdotes zou het net even wat prettiger leesbaar hebben gemaakt. Nu is het af en toe wel een enorme woordenbrij. Maar, het past ook wel weer bij de setting van het boek, als Lemmy eenmaal op zijn praatstoel zit dan komt er een lawine van sterke verhalen op je af. Precies zoals in het boek.

Die verhalen zijn gelukkig echt wel de moeite waard. Lemmy weet van de meest gênante en vervelende situaties (denk aan allerhande seksuele escapades, vechtpartijen en backstage roddels) schitterende anekdotes te maken. Hij spaart zichzelf en anderen totaal niet, maar vertelt met veel plezier en de nodige smeuïge details over zijn ruige rockersleven.

Over de doden niets dan goeds
Auteur Mick Wall laat af en toe ook wat oud-bandleden, vrienden en bekenden aan het woord. Daaruit wordt vooral duidelijk dat Lemmy, ondanks alle rottigheid die hij uithaalde, vooral enorm geliefd was. Dat zal vast ook te maken hebben met de timing van dit boek, de verhalen werden opgetekend zo net na het overlijden van Lemmy. Voor veel mensen geldt toch ‘over de doden niets dan goeds’. Maar het respect voor Lemmy is duidelijk merkbaar.

De afsluitende hoofdstukken, waarin de aftakeling van Lemmy duidelijk begonnen is, zijn ontroerend. Met zijn gezondheid gaat het hard achteruit, maar hij is nog lang niet klaar om afscheid te nemen van het leven. En ondanks zijn levensstijl komt zijn dood in december 2015 toch nog onverwachts.

Vermakelijk en liefdevol portret
Volgens het omslag is dit de ‘definitieve biografie’, en in de zin van bevat de laatste gesprekken voor zijn overlijden is dat zeker het geval. Toch wat mij betreft net iets te weinig objectief om echt een steengoede biografie te zijn. Maar, wel enorm vermakelijk en een liefdevol portret van een legendarische artiest. Als je, net als ik, een liefhebber van rockbiografieën bent dan ga je je absoluut prima vermaken met Lemmy van Mick Wall.

Deze recensie verschijn eerder op Lees Magazine van Bol.com

Benieuwd geworden? Bestel het boek (Nederlandstalig, e-book of Engelstalig) dan direct bij Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Muziekboeken, Recensies

Recensie: Born to Run – Bruce Springsteen

Geef een reactie

Hoewel ik dus wellicht een van de eerste was met het boek Born to Run van Bruce Springsteen duurde het tot na mijn vakantie voor ik tijd had om er in te beginnen. Vooral omdat ik er echt even de tijd voor wilde nemen. Omdat ik alleen maar jubelrecensies las waren de verwachtingen hooggespannen. Zou het echt zo’n fantastische autobiografie zijn?

Recensie: Born to Run - Bruce Springsteen

Over Born to Run van Bruce Springsteen
Langverwacht: het openhartige verhaal van The Boss
In 2009 trad Bruce Springsteen met de E Street Band op tijdens de Amerikaanse Super Bowl. Deze ervaring en het gevoel na afoop waren zo uniek, dat Bruce besloot ze op te schrijven. Dat waren de eerste stappen op weg naar deze buitengewoon openhartige autobiografie. De afgelopen zes jaar heeft Springsteen in stilte en vol overgave zijn levensverhaal opgeschreven. De magie die zijn songteksten zo bijzonder maken spatten ook van elke pagina van dit boek af. Met ontwapenende openhartigheid vertelt hij voor het eerst over de persoonlijke problemen die zijn beste werk hebben geïnspireerd en hij laat zien waarom de song Born to Run veel meer over hem vertelt dan tot nu toe werd aangenomen.

Mijn mening over Born to Run van Bruce Springsteen*
BRILJANT! Zo, dat kan er maar vast uit zijn. Die jubelrecensies waren dus volkomen terecht wat mij betreft. Nou zal ik eerlijk zijn, ik ben sowieso fan van Springsteen sinds ik hem een paar jaar geleden (ja, ik was er best laat bij) voor het eerst live zag. Dus 100% objectief ben ik misschien niet. Toch denk ik dat Born to Run ook genieten is voor muziekliefhebbers die minder met Bruce Springsteen hebben.

(Deze recensie is, geheel in stijl met optredens van Springsteen, lekker lang. Dus ga er even goed voor zitten. Of bestel Born to Run gewoon gelijk via een van onderstaande links, ik verzeker je dat er geen spijt van krijgt.)

Geboren verhalenverteller
Genieten dus, deze autobiografie. Dat komt vooral omdat Bruce een uitstekende verhalenverteller is. En zijn eigen verhaal is meer dan interessant. Born to Run is verdeeld in drie delen (of boeken), Growin’ Up (over zijn jeugd en het ontdekken van muziek), Born to Run (over zijn doorbraak en meest succesvolle jaren) en Living Proof (over zijn gezin en de depressies waar hij mee kampt). Vooral de eerste twee delen zijn met net zo’n bevlogenheid geschreven als die je doorgaans van Bruce op het podium ziet. Dat dit er af en toe voor zorgt dat de Caps Lock toets van Bruce een beetje op hol slaat, (om iets te benadrukken mag Bruce graag overgaan op hoofdletters) dat zien we dan maar even door de vingers.

I wanted to BE the Beatles
Zoals hij schrijft over het ontdekken van de muziek, in zijn geval Elvis en The Beatles (hij noemt ze respectievelijk The Big Bang en The Second Coming), het voelt bijna alsof je zelf bij Bruce in de kamer zit. Zo aanstekelijk. En herkenbaar ook, want net als veel muziekliefhebbers was het voor Bruce een tijd lang ook vooral fanataseren over een muziekcarrière. Een van zijn dromen ging als volgt:

The Stones have a gig at Asbury Park’s Convention Hall but Mick Jagger gets sick. It’s a show they’ve got to make, they need a replacement, but who can replace Mick? Suddenly, a young hero rises, a local kid, right out of the audience. He can “front”; he’s got the voice, the look, the moves, no acne, and he plays a hell of a guitar. The band clicks. Keith is smiling and suddenly, the Stones aren’t in such a rush to get Mick out of his sickbed. How does it end? Always the same… the crowd goes wild.

Dat is toch heerlijk om te lezen? Want welke muziekliefhebber heeft er nou niet ooit van gedroomd om uit het publiek gepikt te worden om een gitaarsolo te spelen voor zijn favoriete band? Of om, à la Courtney Cox, tijdens Dancing in the Dark door Bruce op het podium te worden getrokken voor een dansje. Met een jongensachtig enthousiasme laat Springsteen door dit soort verhalen vooral zien hoe de muziek in zijn leven kwam en wat muziek met je kan doen.

We’re outta here
Dat Bruce over een flinke dosis humor beschikt wordt duidelijk als hij een anekdote vertelt waarin hij en bandmaat Steven van Zandt midden jaren tachtig een bezoekje proberen te brengen aan Disneyland. Beiden getooid met een bandana om wordt hen de toegang tot het park geweigerd, want iemand mocht misschien eens denken dat ze bij een bende horen. Nou ja, dat pikken onze rockers natuurlijk niet zomaar. Dus na een pittige woordenwisseling verlaten zij ’the happiest place on earth’ met de legendarische woorden:

We’re outta here! Screw you, fascist mouse! We’re going to Knott’s Berry Farm

(waar ze overigens ook geweigerd worden)

Geweldig zo’n verhaal. Toch ligt de nadruk vooral op de muziek en de carriére van Bruce. Dat hij bepaalde aspecten van zijn leven maar even kort aanstipt (zijn eerste huwelijk, de periode dat hij de E-street band aan de kant zette) dat geeft Bruce ook ruiterlijk toe. Maar wat hij over deze zaken zegt is wel weer zo eerlijk en raak, dat je Born to Run toch echt wel als een complete autobiografie kan beschouwen.

Ontroerend en openhartig
Boek drie beschrijft een stabieler privé leven voor Bruce en een (tijdelijke) breuk met de E-street band. Bruce wordt volwassen kort gezegd, en daarmee is dit laatste deel ook wat serieuzer van toon, regelmatig ook behoorlijk ontroerend. Vooral wanneer hij met heel veel liefde schrijft over E-street bandleden Danny Federici en Clarence Clemons, die beiden inmiddels zijn overleden. Openhartig is Bruce ook als hij onthult dat hij vooral de laatste jaren regelmatig met flinke depressies kampt. Confronterend voor Bruce, omdat zijn vader, met wie hij altijd een stormachtige relatie heeft gehad, hier ook mee te maken had. En zoals Bruce zegt:

Those whose love we wanted but could not get, we emulate

en

The blues don’t jump right on you. They come creeping

En zo staat Born to Run vol met prachtige uitspraken van Springsteen. Ik bleef mooie passages aanstrepen (en ik doe dat niet vaak).

Vooral de eerste twee ‘boeken’ zijn fantastisch. De bevlogenheid waarmee Bruce schrijft is zo meeslepend, dat je niet anders kan doen dan aan zijn lippen hangen.  Het laatste boek is wat serieuzer van aard, maar staat vol prachtige wijsheden. Springsteen is een uitmuntend verhalenverteller en in Born to Run is hij openhartig, ontroerend, grappig en dat met net zo’n aanstekelijke energie als op het podium. Hij is natuurlijk niet voor niets The Boss.

Of zoals Bruce het zo mooi zegt (en iedereen die wel eens bij een concert van Bruce Springsteen is geweest zal die kracht gevoeld hebben).

Rock ’n roll music, in the end, is a source of religious and mystical power

* Ik las overigens de Engelse versie. Vandaar dus ook dat namen van hoofdstukken, quotes etc in het Engels genoemd worden in deze recensie.

Meer Bruce? In september 2015 plogde ik over een Bruce avond in Paradiso. Die avond werd georganiseerd vanwege het boek Bruce en ik. 29 odes aan Springsteen, waar ik ook een recensie over schreef.

Boeken, Muziekboeken, Recensies

Recensie: Paul McCartney. De biografie – Philip Norman

Geef een reactie

Regelmatig mag ik voor Bol.com boeken lezen op het gebied van muziek en entertainment. Enorm leuk om te doen, zeker als het van die fijne muziekboeken zijn zoals de afgelopen paar keer. Een tijdje terug mocht Paul McCartney. De biografie van Philip Norman lezen. Onderstaande recensie verscheen eerder op Lees Magazine van Bol.com en vandaag deel ik hem ook met jullie.

Recensie: Paul McCartney. De biografie - Philip Norman MirandaLeest - boekenblog

Mijn mening Paul McCartney. De biografie – Philip Norman

Paul McCartney heeft niet echt veel introductie meer nodig. Althans, dat mag ik hopen. Voor de jongeren onder ons, hij is diegene die vorig jaar nog een hit scoorde met Kanye West en Rihanna. En wie het over Paul McCartney heeft moet het natuurlijk ook over The Beatles hebben.

Impact van The Beatles
Dat één band zo’n enorme impact heeft gehad op de muziek en zo’n gekte heeft veroorzaakt destijds, dat blijft mij boeien. Vooral als je je realiseert dat de band eigenlijk maar heel kort bij elkaar was. De periode na het uiteenvallen van de band wordt uitgebreid beschreven door Philip Norman. McCartney heeft flink geworsteld met het feit dat velen hem verantwoordelijk hielden voor de breuk. En ook als muzikant viel het niet mee, want hoe overtref je ooit zoiets als de Beatles? Dat maakt deze biografie met name zo interessant, omdat je dit nu eens leest vanuit het perspectief van McCartney.

Gelukkig heeft hij inmiddels een mooie balans gevonden tussen zijn eigen muziek en de nummers uit zijn Beatles-periode, want een concert van Paul McCartney bestaat tegenwoordig toch grotendeels uit Beatles-klassiekers. Zelf zegt hij ergens in het boek “Tsjee, dat is best goed”, over die nummers. Dat lijkt me nogal bescheiden. Want het is al vrij fantastisch om die nummers live te horen (iets wat ik twee keer mocht meemaken*), laat staan dat je je realiseert dat je ze zelf hebt geschreven.

Droeve hondenogen
De schrijfstijl van auteur Philip Norman ligt mij persoonlijk niet helemaal. Een beetje stijf en formeel soms. Ook heeft hij er een handje van om plots te verwijzen naar iets wat later nog belangrijk zal worden, alsof je dat zelf niet kunt raden. Zo heeft hij het in het begin van het boek, Paul en John kennen elkaar net, over een drummende knul met droeve hondenogen (zijn woorden). Dit wordt gebracht alsof hij een spannende onthulling doet, maar natuurlijk kan iedereen al raden dat het om Ringo Starr gaat. Een klein irritatiefactortje wat mij betreft.

Desalniettemin is deze biografie boeiend genoeg voor fans en niet-fans. Voor de echte liefhebbers is er waarschijnlijk weinig nieuws onder de zon. Maar voor de meeste mensen zal Paul McCartney. De biografie. Van Philip Norman zeker garant staan voor een paar uurtjes leesplezier. En ik kan je vast garanderen dat je daarna ook weer een paar uurtjes kwijt bent aan Beatles-plaatjes draaien.

* Hoogtepuntje was toch wel met een overvolle Ziggo Dome Hey Jude meezingen.

Benieuwd geworden. Je kunt het boek bestellen op (uiteraard) Bol.com via onderstaande link (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Muziekboeken, Non-fictie, Recensies

Recensie: Hay – Sander Donkers

3 reacties

Rockbiografieën, je kunt me er ’s nachts voor wakker maken. Bij wijze van spreke dan. De fijnste biografieën zijn toch die met saillante details over seks, drugs en rock and roll. Vooral Amerikaanse artiesten kunnen er wat van. Maar ook dichter bij huis zijn prima legendarische rockverhalen te vinden. Zoals die van Barry Hay van de Golden Earring. Ik las een voorpublicatie van dit boek en had direct enorm veel zin om aan het boek te beginnen. En dat terwijl ik helemaal niet zo’n Golden Earring liefhebber ben.

Recensie: Hay- Sander Donkers en Barry HayOpenhartig
Maar dat is eigenlijk geen enkel bezwaar, want Hay van Sander Donkers is gewoon tof leesmateriaal voor alle muziekliefhebbers. Journalist Sander Donkers voerde in een periode van een aantal maanden urenlange gesprekken met Hay, zijn vrouw Sandra, zijn dochters en vele vrienden en bekenden. Het boek is een weergave van deze openhartige gesprekken en heeft daardoor een lekker nonchalante sfeer. Meer een extreem lang interview dan een biografie waar geprobeerd is om ieder detail van iemands leven te beschrijven en te doorgronden. Dat maakt dat je ook in hoog tempo door het boek heen gaat. Verder past de toon en schrijfstijl precies bij die van Barry Hay, plenty of Engelse termen, hier en daar een krachtterm maar vooral mooie verhalen.

Hay neemt geen enkel blad voor de mond en vertelt uitgebreid over zijn jeugd, zijn leven, zijn muzikale carrière en de seks, drugs en rock and roll. Een uitspraak die regelmatig voorbij komt in het boek is

There’s no such thing as a perfect paradise

Want hoe tof zijn leven ook vaak is geweest, er waren ook de nodige moeilijkheden en teleurstellingen. Een behoorlijk heftige jeugd, gedoe met drank en drugs, botsingen binnen de band. Maar op een of andere manier weet Hay altijd weer een positieve draai te geven en zijn leven weer de goede kant op te draaien. Als is het ‘perfect paradise’ nog zeker niet gevonden.

Nederlandse rockgeschiedenis
De echte hitperiode van de Golden Earring heb ik niet zo bewust meegemaakt, maar de band hoort gewoon bij de Nederlandse rockgeschiedenis. Zo’n band die er altijd geweest is en er altijd zal zijn. Want zoals Hay zelf zegt:

Zolang ik niet ga stuiptrekken, ga ik nog even door

Gelijk heeft hij. Want wat het boek meer dan iets duidelijk maakt is hoe Barry Hay nu, na een pad vol ups en downs, het leven heeft gevonden dat precies bij hem past. En dat dat ook nog een zeer vermakelijk boek oplevert is dan mooi meegenomen.

Fun fact: Als ik een jongen was geweest dan hadden mijn ouders me waarschijnlijk Barry genoemd vertelde mijn moeder laatst. Niet zozeer beïnvloed door Barry Hay, maar wel door Barry Gibb. Vond ik wel behoorlijk grappig, zeker omdat ik een neef heb die Maurice heet (en dat ze mijn broertje dan toch geen Robin hebben genoemd is natuurlijk een gemiste kans).

Benieuwd geworden naar deze fijne autobiografie? Via onderstaande link kun je ze direct bestellen op Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie).

Muziekboeken, Non-fictie, Recensies

Recensie: James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul – James McBride

Geef een reactie

Ik blijf een zwak houden voor boeken over muziek en muzikanten. Een boek waar ik erg benieuwd naar was is James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride. Geen standaardbiografie, maar meer een portret waarin wordt gekeken waarom Brown zo’n slechte reputatie had en hoe zijn jeugd, in het arme Zuiden van de VS waar discriminatie aan de orde van de dag was, een rol heeft gespeeld.

Over James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride

James Brown is misschien wel de meest iconische figuur in de funk- en soulmuziek en tegelijkertijd is hij mysterieus, omstreden en onbegrepen. Bekroond schrijver en biograaf James McBride ging op zoek naar de man achter de muzikale mythe, de ware James Brown. McBride bezocht en interviewde mensen die dicht bij Brown stonden, zoals Pee Wee Ellis, zijn saxofonist, en zijn trouwe vriend dominee Sharpton. Zo schetst hij een nieuw, persoonlijk en intiem portret.

Recensie James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul - James McBride

Mijn mening James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride

James McBride gaat in James Brown, op zoek naar de Godfather of Soul, inderdaad op zoek naar the hardest working man in showbusiness, soul brother no.1, the Godfather of Soul, oftewel James Brown. Iemand die volgens McBride voor de Amerikaanse sociale geschiedenis net zo invloedrijk is geweest als Harriet Tubman of Ferderick Douglass. Toch is dat voor veel mensen die aan Brown denken niet de eerste associatie. Sterker nog, het imago van James Brown is ronduit negatief, mishandelingen, gedoe om zijn erfenis, ruziënde familieleden, dat zijn de zaken die meeste mensen zijn bijgebleven. De media smult ervan. Zo werd James Brown ook regelmatig op de hak genomen in sketches en ook de biopic Get On Up schenkt veel aandacht aan dit soort excessen. McBride probeert met dit boek dat beeld recht te zetten. Ja, die dingen gebeurde, en Brown kon af en toe een nare vent zijn, maar dat gedrag kwam natuurlijk ook ergens vandaan.

Zoals McBride schrijft:

Brown valt niet te begrijpen als je niet begrijpt dat het land dat hem voortbracht een land van maskers is. Zowel de blanke als de zwarte mensen die je er tegenkomt, dragen maskers en meer maskers en maskers onder die maskers. Bedriegers zijn ze, die allerlei gedaanten kunnen aannemen, magiërs en kermisklanten die gewoon voor je ogen de metamorfose maken en veranderen in brave burgers, respectabele advocaten, beschaafde types uit de hogere sociale klassen, briljante academici, fantastische musici, mensen die geschiedenis schrijven en alles-komt-goed-dubbelgangers van Maya Angelou.

Want discriminiatie is iets waar Brown zijn hele leven mee te kampen heeft gehad. En meer nog dan dat wordt duidelijk uit dit boek dat angst een grote rol heeft gespeeld in het leven van James Brown. Angst om alles kwijt te raken wat hij heeft opgebouwd, angst om niets meer te hebben. En dat leidde regelmatig tot bizar gedrag, zo had Brown niet alleen een geheime geldkamer, maar was het ook niet ongebruikelijk dat hij tienduizenden en soms zelfs honderdduizenden dollars meesleepte in een koffer.

Maar ook angst voor blanken, zoals Charles Bobbit, eenenveertig jaar lang de persoonlijke manager van James Brown, zegt.

Bobbit zweeg even, keek naar zijn handen en zei simpelweg: ‘Angst’. Angst – de wetenschap dat een enkele misstap terwijl je door het labyrint van de werkelijkheid van blanken dwaalt je naar huis kon sturen met het tempo van een uit een kanon geschoten circusartiest – is het kryptoniet onder het bed van iedere succesvolle zwarte artiest.

Dit vergoed zeker niet persé zijn gedrag, maar laat het wel vanuit een ander licht zien. Want waar artiesten als bijvoorbeeld een Johnny Cash ook genoeg rottigheid hebben uitgehaald, wordt het hen veel minder lang nagedragen. Of dat alleen maar komt omdat James Brown zwart is, en veel van die andere artiesten niet, dat kan ik niet zeggen. Maar McBride heeft zeker een goed punt. En in deze tijden waar acties als Black Lives Matter helaas nog steeds nodig zijn, is dit een boodschap die wel wat vaker gehoord mag worden.

Platspelen en wegwezen
Maar laten we vooral niet vergeten dat James Brown een muzikale sensatie was. Voor de muziekliefhebbers is er ook genoeg te genieten. De manier waarop Brown zich in de kijker speelde en wist door te breken, wordt door James McBride boeiend neergezet. Veel gesprekken met bevriende muzikanten, managers en vrienden zorgen ervoor dat je een goed beeld krijgt van hoe het er in de entourage van Brown aan toe ging.

Brown nam zichzelf als muzikant zeer serieus. Altijd tot in de puntjes verzorgd (tieners met van die afzakkende broeken krijgen er flink van langs als Brown ze in de smiezen krijgt) en hij gaf zich vol overgave voor elk optreden. We kennen allemaal de fragmenten wel waarin het Brown schijnbaar allemaal teveel wordt en hij overmand door emoties (en een flinke dosis show) en gutsend van het zweet overeind geholpen moet worden. Zo maak je een show. Zijn motto was dan ook niet voor niets ‘platspelen en wegwezen‘. Een fenomenaal optreden geven, het publiek in verrukking achterlaten en dan direct na afloop wegwezen. Niet rondhangen na de show. Laat ze maar in bewondering achter.

En zo gaat het met James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride ook een beetje. Een overdonderende ervaring die weer even laat zien hoe geweldig James Brown toch vooral was en wat voor invloed hij heeft gehad op de, vooral zwarte, Amerikaanse bevolking. Boeiend leesmateriaal voor muziekliefhebbers en iedereen die maar een beetje sociaal bewust is.

Dit boek bestel je via onderstaande links direct bij Bol.com. MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie.

Boeken, Muziekboeken, Recensies

Recensie: In the Pines – Erik Kriek

3 reacties

Graphic novels (of stripboeken) lees ik eigenlijk zelden, voor mij geldt toch meestal, hoe meer tekst, hoe beter. Maar, na het lezen van een recensie in de Volkskrant over In the Pines van Erik Kriek was mijn interesse gewekt. Want dit is een combinatie van muziek, prachtige illustraties en tekst. En dat is wel aan mij besteed.

Recensie In the Pines - Erik KriekKijk nou alleen maar eens even naar die cover. Wat mij betreft al reden genoeg om In the Pines aan te schaffen. Sowieso is de uitvoering van het boek prachtig, een lekker groot stripalbum formaat, maar wel hardcover en binnenin mooi, stevig, mat papier (dat bovendien heerlijk naar inkt ruikt, ook belangrijk!).

Dat omslag zet trouwens ook precies de toon van het boek. Een beetje duister, grimmig en onheilspellend. Dat roept al direct de sfeer op die bij past bij de murder ballads die centraal staan in het boek. Murder ballads zijn duistere, rauwe, emotionele en vaak waargebeurde verhalen op muziek, die uitgegroeid zijn tot ware klassiekers in onder andere de blues- en countrymuziek. Geschreven en opgenomen door grootheden als Johnny Cash, Nick Cave, Steve Earle, Bob Dylan en Nirvana. En zelfs het nummer Stan van Eminem zou beschouwd kunnen worden als murder ballad.

Recensie In the Pines - Erik Kriek

Voorbeeld uit het verhaal Taneytown. © Erik Kriek

Vijf van deze klassieke murder ballads zijn door illustrator Erik Kriek bewerkt tot beeldverhaal. De verhalen van Kriek lopen niet altijd helemaal gelijk aan het verhaal uit het lied, hij heeft er zijn eigen twists en wendingen aan gegeven. En dat levert stuk voor stuk mooie verhalen op. Vooral de wending die Where the Wild Roses Grow, bekend van Nick Cave en Kylie Minogue (in dit boek heet het verhaal Waar de wilde rozen groeien), nam, vond ik mooi gevonden en heeft duidelijk een andere insteek dan het oorspronkelijke nummer. Al kan het ook zijn dat ik vooral het verhaal uit de videoclip in mijn hoofd heb, in het boek gaat het dus een hele verrassende andere kant op.

Elk verhaal is uitgevoerd in zwart/wit met één enkele steunkleur. Op die manier zijn de verschillende verhalen makkelijk te onderscheiden, maar blijft de duistere sfeer van de verhalen onmiskenbaar. De tekeningen zijn sober en tegelijkertijd heel gedetailleerd, er staan namelijk weinig overbodige zaken op, maar wat er getekend is, is mooi uitgewerkt. De stijl van tekenen benadrukt nog eens de macabare en ijzingwekkende sfeer van de murder ballads zelf. Een prima match.

Recensie In the Pines - Erik Kriek

De binnenkant van het omslag met de cd die bij het boek geleverd wordt met daarop de murder ballads uitgevoerd door de Bluegrass Boogiemen. © Erik Kriek

Naast de verhalen en tekeningen van Erik Kriek bevat dit boek ook nog een stuk van muziekjournalist Jan Donkers. Hij vertelt hierin wat meer over murder ballads in het algemeen en over de vijf murder ballads uit het boek. Zeker boeiend, ik had best nog wat meer willen lezen over het fenomeen murder ballads, de geschiedenis ervan en meer over de waargebeurde verhalen. Dat is ook zeker de kracht van In the Pines, het maakt je absoluut nieuwsgierig naar meer verhalen.

Ook bevat het boek nog een cd, met daarop alle nummers uit het boek en een bonusnummer, uitgevoerd door de band The Bluegrass Boogiemen featuring Erik Kriek. The Bluegrass Boogiemen zag ik al meerdere keren in het theater en ik hou erg van hun muziekstijl (dat is dus bluegrass, voor wie dat nog niet had geraden), dus die cd is ook genieten geblazen. Wel vond ik de verhalen in het boek qua sfeer een stuk grimmiger en onheilspellender dan de uitvoeringen van deze nummers op de cd, daarnaast is de Engelse uitspraak ook niet altijd je van het, maar goed, dat doet niets af aan het feit dat het een hele fijne extra is om de muziek erbij te hebben.

Al met al een prachtige uitgave. Een mooi cadeau voor iedere muziekliefhebber die van een goed verhaal houdt.

Over In the Pines van Erik Kriek

Recensie In the Pines - Erik KriekIn the Pines is een verzameling van vijf beeldverhalen die gebaseerd zijn op murder ballads: traditionele songs die reppen over een, al dan niet waargebeurde, dramatische moord. Het zijn rauwe verhalen waarin onbeantwoorde liefdes, crimes passionels, woede, jaloezie en hebzucht een grote rol spelen. De muziek is diep geworteld in de Amerikaanse traditie en nog altijd worden nieuwe murder ballads geschreven door o.a. Dolly Parton, Bob Dylan, Steve Earle en Nick Cave.

Erik Kriek koestert al jaren een grote liefde voor deze muziek en koos voor In the Pines een vijftal favoriete songs. Deze gebruikte hij als uitgangspunt voor zijn eigenzinnige beeldverhalen. De songteksten van Nick Cave, Johnny Cash, Gillian Welch en Steve Earle vormden de inspiratie voor vijf grimmige verhalen over liefde, verraad, het leven en – uiteraard – de dood. De tekeningen ademen de sfeer van het Amerikaanse platteland van begin vorige eeuw. In de uitgestrekte naaldbossen gebeuren zaken die het daglicht soms maar moeilijk kunnen verdragen…

Details In the Pines van Erik Kriek
Titel: In the Pines. 5 Murder ballads
Auteur/illustraties: Erik Kriek
Uitgeverij: Scratchbooks
ISBN: 9789492117397
MirandaLeest zegt: Alleen vanwege de cover al de moeite waard. Maar sowieso een aanrader voor muziekliefhebbers die van een mooi verhaal houden.

Met dank aan uitgeverij Scratchbooks voor het toesturen van een pdf van het binnenwerk (ik kocht het boek daarna zelf alsnog, want was al erg onder de indruk en door het zien van het binnenwerk helemaal overtuigd dat ik een exemplaar wilde hebben).

Ook benieuwd geworden naar In the Pines? Via onderstaande link kun je het boek direct bestellen bij Bol.com.

Boeken, Muziekboeken, Recensies

Recensie: Bowie. De biografie – Wendy Leigh

9 reacties

Deze recensie verscheen oorspronkelijk in november 2014. In verband met het overlijden van Bowie heb ik deze in januari 2016 opnieuw gepubliceerd.

Muzikanten leiden vaak fascinerende levens. Biografieën van muzikanten zijn dus vaak heerlijk leesvoer. Neem bijvoorbeeld David Bowie, niet de eerste de beste als artiest, maar ook een man die een, laten we zeggen, kleurrijk leven heeft geleid. Toen ik zijn biografie aangekondigd zag staan in de brochure van de gloednieuwe Uitgeverij Brandt belandde zijn boek dan ook direct op mijn verlanglijstje. Gelukkig ontving ik van de uitgeverij een recensie-exemplaar. Dank daarvoor.

Wat de uitgever zegt
Bowie. De biografie - Wendy LeighIedereen kent David Bowie…maar niemand kent hem. Dit boek gaat op zoek naar de man achter de mythe.

David Bowie – het icoon van rock, mode, kunst en design, en de ultieme voorvechter van de seksuele vrijheid – is een levende legende. Niettemin slaagt hij er al vijf decennia in zijn privéleven te hullen in mystiek. In dit unieke boek wordt de man van vlees en bloed getoond die achter zijn masker schuilgaat. Op basis van vele interviews – met onder andere vrouwelijke én mannelijke minnaars, zakelijke contacten, groupies en bandleden – schetst Wendy Leigh een nietsverhullend portret.

Centraal staan Bowies zware route naar de top, zijn creativiteit, zijn altijd gedurfde artistieke keuzes en zijn meedogenloze ambitie. Daarnaast wordt zijn vriendschap met John Lennon belicht, zijn haat-liefdeverhouding met Mick Jagger, zijn promiscue seksleven, zijn affaires met onder anderen Susan Sarandon, Tina Turner en Nina Simone, en natuurlijk zijn huwelijk met Iman, dat nu al een kwarteeuw standhoudt.

Deze biografie, die zestien fotopagina’s bevat, biedt een unieke kijk in het leven van de man die een iconische superster werd.

Wat MirandaLeest zegt
Als je een biografie van David Bowie gaat lezen verwacht je seks, drugs en rock ’n roll. Dat lijkt me duidelijk. Maar Bowie van Wendy Leigh gaat eigenlijk vooral in op het eerste punt, een beetje op het tweede en gaat vrijwel geheel voorbij aan het derde punt.

De seksuele escapades van David Bowie worden direct in de introductie al even opgesomd (een korte bloemlezing van veroveringen, aldus het boek), in ongeveer 1,5 pagina komen de namen voorbij van iedereen waarmee Bowie het bed heeft gedeeld. Althans, de wat bekendere namen. Wat te denken van Bette Midler (al was het niet in bed, maar in een kast), Susan Sarandon, Nina Simone, Tina Turner en ene Cyrinda Foxe, een “Marilyn Monroe-lookalike met een parelsnoer dat ze bij hun laatste seksuele ontmoeting inventief benutte”. En dan zitten we dus pas op pagina 20 van het boek.

Dit zet dan ook wel gelijk de toon voor de rest van het boek, want dat gaat vooral over het seksleven van David Bowie. De “man achter de mythe” had het er maar wat druk mee leren we. Dat kan ook niet anders, met zulke “aanzienlijke genetische giften”, een “liefdeslans” (aldus David’s ex Angie) of, zoals Lisa Robinson schreef in een blad “nog buitenaardser dan zijn gezicht, is zijn geslacht, dat er uitzonderlijk groot en zelfs bijna onmenselijk uitziet”.

Bent u er nog? Zo gaat het maar door. Een echte serieuze muziekbiografie kun je dit niet noemen. 50 shades of Bowie was misschien een betere titel geweest. Maar, eerlijk is eerlijk, die seksuele escapades waren wel een groot onderdeel van het leven van David Bowie. En het leest als een trein. Bovendien heb ik nooit zó vaak gelachen tijdens het lezen van een biografie als bij Bowie (vanwege al de schaamteloze verhalen over Bowie’s seksleven) al zal dat vast niet de bedoeling zijn geweest.

Gelukkig leren we ook nog iets over David Bowie dat niet met zijn seksleven te maken heeft. Zo was hij een tijdje boekrecensent voor Barnesandnoble.com, dat is toch leuk om te weten als boekblogger zijnde (mijn collegaatje David Bowie ;-)). En erfde David een grote liefde voor lezen van zijn vader. “Zelfs in zijn meest duistere drugstijden reisde hij de wereld rond met hutkoffers waarin hij zijn enorme bibliotheek vervoerde”.

Mick Jagger (de enige waarvan Bowie ooit ontkende mee naar bed te zijn geweest) schijnt gezegd te hebben “Kijk uit wat voor schoenen je draagt als je bij David in de buurt komt. Want de volgende keer dat je hem ziet, draagt hij dezelfde schoenen, en hem staan ze beter!”. Van je vrienden moet je het hebben.

Conclusie: Verwacht van Bowie absoluut geen serieuze biografie. Over zijn muziek en beweegredenen kom je werkelijk niets te weten. Voor echte muziekfreaks is deze biografie een lachtertje. Maar, heb je zin in een lekker smeuïg seks, drugs and rock ’n roll verhaal en ben je niet vies van roddel en achterklap? Dan is Bowie van Wendy Leigh smullen geblazen.

Titel: Bowie. De biografie
Auteur: Wendy Leigh
Vertaald door: Robert Neugarten
Uitgeverij: Uitgeverij Brandt
ISBN: 9789492037015
MirandaLeest zegt: Een serieuze biografie kun je dit niet noemen. Maar een schaamteloos seks, drugs en (een heel klein beetje) rock and roll verhaal met David Bowie in de hoofdrol is het wel.

Nieuwsgierig geworden? Via onderstaande links kun je de biografie direct bestellen bij Bol.com.