Sinds begin 2020 ben ik weer aan het bloggen. Niet meer (alleen) over boeken. Voornamelijk over wandelen. Maar ook over de mooie stad Leiden. Over podcasts (die ik luister tijdens het wandelen). Boeken (over wandelen). En ik deel daar ook de foto’s die ik tijdens mijn wandelingen maak.
Ik zou het leuk vinden als je me daar volgt. Je vindt mijn nieuwe blog op MirandaWandelt.nl.
Ik zie je daar!
Een tijdje terug besloot ik al mijn cd’s weg te doen (om ruimte te maken voor meer boekenkasten natuurlijk). Nou ja, bijna allemaal. Ik bewaarde een klein stapeltje waar ik bijzondere herinneringen aan heb. Zoals Songs for Silverman van Ben Folds, die ik in 2005 tijdens mijn eerste reis naar Amerika kocht. Hoewel ik mezelf niet perse fan zou willen noemen, was ik wel nieuwsgierig toen ik zag dat Ben Folds een autobiografie had uitgebracht. Gelukkig bleek het luisterboek van A Dream About Lightning Bugs – A Life of Music and Cheap Lessons ook op Storytel te staan. Voorgelezen door Ben Folds zelf bovendien.
Dat werden dus 8,5 zeer vermakelijke uren. Ook als je zijn muziek niet (zo goed) kent, maar wel geïnteresseerd bent in songwriting, muziek en creativiteit is het een dikke aanrader. Ken je de muziek wel, dan is dat alleen maar een bonus. Want hij deelt veel achtergronden over hoe bepaalde nummers tot stand zijn gekomen. Daardoor luister je er toch weer net even anders naar de eerstvolgende keer dat je ze hoort.
Folds kan heel meeslepend vertellen over zijn creatieve proces, en daar steek je altijd wat van op, ook als je geen muzikale ambities hebt. Het boek zit ook vol met mooie oneliners als:
Don’t let your tools make you their bitch
Over dat je soms ook bepaalde ideeën over hoe iets zou moeten los moet laten.
En:
Hitting bottom is to acknowledge the next lesson will not be cheap
Over het leren van je fouten. Denk daar maar eens over na.
Centraal in het boek staat de muziek. Ben’s muzikale ontwikkeling, zijn tijd met de band Ben Folds Five (drie keer raden hoeveel leden die band telt trouwens) en zijn ervaringen met het muzikantenleven. Maar ook de levenslessen die hij in zijn persoonlijke leven heeft opgedaan komen aan bod. En in alle verhalen, of het nou gaat over zijn jeugd, muziek of over zijn vier huwelijken (en evenveel scheidingen) komt die typische Ben Folds stijl terug. Scherp, intelligent, zich niet bezighouden met wat cool is en vooral een flinke dosis zelfspot (en hier en daar wat scheldwoorden). Vooral heel erg Ben Folds, zoals je ook van muziek gewend bent.
Dit boek zou ik sowieso wel gelezen hebben. Maar dat het boek door Folds zelf wordt voorgelezen voegt wel echt wat extra’s toe. Natuurlijk omdat het over zijn eigen leven gaat, maar ook omdat Folds een uitstekende voorlezer is met een geheel eigen stijl. Hij kan het namelijk niet laten om hier en daar wat muzikale geluidseffecten toe te voegen. Ook doet hij een prima imitatie van William Shatner (waar hij mee samenwerkte). En dat hij ook mijn favoriete schrijver, Bill Bryson, nog quote is natuurlijk helemaal de spreekwoordelijke kers op de taart.
Ook als je de muziek van Ben Folds niet kent A Dream About Lightning Bugs echt een inspirerend boek. Zo vloeide er bij mij na het lezen zomaar ineens weer een blogpost uit bijvoorbeeld*.
Je vindt het (Engelstalige) luisterboek dus op Storytel, maar als je je eigen exemplaar wilt, kun je het boek ook bestellen op Bol.com via onderstaande links**.
*Mijn blog is min of meer in ruste. Maar toen ik een Instagram bericht over dit boek wilde plaatsen had ik ineens zoveel te melden dat een blogpost me beter leek. Waarschijnlijk blijft het hier voorlopig bij. Maar je weet maar nooit.
**MirandaLeest ontvangt een kleine vergoeding als je via een van bovenstaande links bestelt.
Mocht je nu, net als ik, rond de veertig zijn, dan kan het bijna niet anders dat je in je middelbareschoolperiode vaak naar grunge hebt geluisterd, op schoolfeesten wel eens hebt staan pogoën en de houthakkersblouse een standaard onderdeel van je garderobe was. Want begin jaren negentig waren bands als Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains niet van de radio en MTV weg te slaan. Grunge was hot en Seattle was the place to be voor bands.
Ook Mark van Schaick zat er middenin, maar dan vooral als journalist voor muziektijdschrift OOR. In die hoedanigheid mocht hij regelmatig afreizen naar Seattle om verslag te doen van de ontwikkelingen. En sprak hij Pearl Jam en veel andere bands, zowel in Seattle als in Nederland. Pearl Jam is een van de weinige bands uit die tijd die nog altijd platen maakt, tourt en bovenal een enorme fanschare heeft. Dat was ook wel te merken toen de concerten die Pearl Jam in juni gaf in Amsterdam binnen een mum van tijd waren uitverkocht.
In Why go. Ontmoetingen met Pearl Jam doet Mark van Schaick verslag van de gesprekken die hij door de jaren heen had met de band, maar ook met bevriende muzikanten. Dat levert niet alleen boeiende informatie op over de muziek van Eddie Vedder en zijn vrienden, maar laat ook goed zien wat er met een band gebeurt wanneer ze een grote hit hebben. Waar Van Schaick eerst nog vrijwel altijd welkom is om een paar uur rond te hangen bij de band en ze de hemd van het lijf mag vragen, wordt het later steeds lastiger om ze zelfs maar een kwartiertje te mogen spreken.
Veel van de gesprekken die de journalist had met Pearl Jam, maar ook bijvoorbeeld met leden van bevriende band Soundgarden, kun je compleet uitgeschreven teruglezen in het boek. Absoluut interessant, maar wat mij betreft toch ook een beetje een zwak punt van het boek. Want dat leunt nu wel heel erg op die interviews. Die zijn zeker boeiend, daar niet van, maar een heel boek met voornamelijk interviews is toch vooral interessant voor de echte fans. Gelukkig biedt de achtergrond over hoe deze interviews tot stand kwamen een mooie extra en is dat wat het boek toch ook wel weer de moeite waard maakt.
Why go is vooral een boek voor de echte Pearl Jam fans en voor iedereen die opgegroeid is met de grungemuziek. En mocht je, net als ik, een bezoek aan Seattle gaan brengen, dan is het ook goede inspiratie voor het bezoeken van een aantal plaatsen die belangrijk zijn geweest in de geschiedenis van Pearl Jam.
Bestel Why go. Ontmoetingen met Pearl Jam van Mark van Schaick bij Bol.com (MirandaLeest ontvangt een kleine commissie).
Al eerder schreef ik op mijn blog over het genot van luisterboeken. De laatste jaren luisterde ik voornamelijk podcasts, maar ik had weer zin in iets anders, dus besloot ik onlangs de Storytel-app te proberen. Inmiddels heb ik een paar boeken geluisterd en ik ben enthousiast, dus leek het me leuk om mijn ervaringen met jullie te delen.
De app is supersimpel in gebruik, het aanmelden is zo gepiept. Ik was blij verrast door het assortiment. Veel titels die me direct aanspraken, al springen voor mij vooral de Engelstalige en non-fictie titels eruit. Heel handig is dat je niet alleen op auteur of titel kunt zoeken, maar ook op voorlezer. Wie het boek voorleest kan soms het verschil maken.
Ook fijn is dat je boeken kunt downloaden voor wanneer je offline bent. Zo kun je gemakkelijk verder in je boek als je bijvoorbeeld onderweg bent of ergens bent waar geen goede internetverbinding is. Ik luister veel tijdens het wandelen of onderweg naar werk, dus dit komt goed van pas.
Ik had dus al snel een flink volle boekenplank (je verlanglijstje binnen de app) en luisterde inmiddels zes boeken.
Alles van Bill Bryson
Hoe kan het ook anders. Net mijn twee favoriete titels (I’m a Stranger here myself en The Lost Continent ) ontbreken, maar dat gaf me de gelegenheid om Life and Times of the Thunderbolt Kid, Shakespeare: the World as Stage, A Walk in the Woods en At Home eens te herluisteren. Deze luisterde ik vooral voor het slapen gaan. En omdat ik ze allemaal al eens gelezen was, was het geen probleem dat ik hier en daar stukken miste omdat ik al in slaap was gevallen 😉
Dreaming the Beatles – Rob Sheffield
Het gaat, je raadt het nooit, over the Beatles. Maar vooral over de invloed die ze, bijna 50 jaar na het stoppen van de band, nog altijd hebben op de muziek en op de wereld. Met hoofdstukken over the Importance of Being Ringo, de soms gespannen relatie tussen John en Paul, de manier waarop ze platen opnamen en nog veel meer is dit echt een geweldig boek voor muziekliefhebbers en voor iedereen die graag over populaire cultuur leest.
Lean on Pete – Willy Vlautin
Niet alleen een schitterend verhaal, maar ook geweldig voorgelezen door de schrijver zelf. Zijn stem past precies bij de sfeer van het verhaal, een beetje triestig en heel aangenaam om naar te luisteren. Het verhaal is droevig en je zou de hoofdpersoon wel een dikke knuffel willen geven.
Niet zo’n succes
A Hitchhikers Guide to the Galaxy van Douglas Adams, voorgelezen door Stephen Fry. Fry als voorlezer is fantastisch, maar het verhaal kon me niet zo boeien. Best geestig hier en daar, maar ik begrijp niet zo goed waarom dit boek bij zoveel mensen zo’n favoriet is.
Zoals gezegd valt het aanbod niet tegen, mijn boekenplank binnen de app puilt dan ook uit van de boeken. Ik ga er nooit van mijn leven genoeg tijd voor hebben, maar dat geeft niet. Ik verheug me sowieso enorm op Don’t Skip Out On Me van Willy Vlautin, als deze half zo mooi is als Lean on Pete dan wordt dat weer geweldig. Maar heb bijvoorbeeld ook Berichten uit het tussenhuisje van Henk van Straaten, een biografie van Eddie Izzard, De Platenzaak van Rachel Joyce en nog een stuk of vijftien andere titels gemarkeerd om in de toekomst te gaan luisteren.
Luister je ook wel eens luisterboeken? En mocht je ook Storytel hebben, aanraders zijn altijd welkom.
Mijn favorieten ook lezen? Via onderstaande links kun je de (engelstalige) boeken bestellen bij Bol.com (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie). Ook kun je natuurlijk zelf luisteren via Storytel. Je kunt de app eerst twee weken gratis uitproberen, daarna betaal je € 9,99 per maand.
Afgelopen week verscheen Het zwembad van Libby Page. Prima timing met de bijna tropische temperaturen van de afgelopen dagen. Het hele verhaal speelt zich namelijk af rondom een buitenzwembad in Londen. Van uitgeverij AW Bruna mocht ik het boek al voor verschijning lezen, en werd ik uitgenodigd om mee te doen aan de blogtour rond dit boek. Vandaag deel ik mijn recensie.
Kate is een jonge ambitieuze journaliste, voor haar werk is ze verhuisd naar de Londense wijk Brixton, waar ze zich eigenlijk nogal eenzaam voelt. Haar stukjes in de Brixton Chronicle beperken zich tot onbenullige onderwerpen als huisdieren en wegwerkzaamheden. Niet bepaald wat ze zich had voorgesteld van haar journalistieke carriére. Maar dan vraagt haar redacteur of ze een stuk wil schrijven over de voorgenomen sluiting van het zwembad Brockwell Lido, en de actie die bewoners zijn gestart om de sluiting tegen te houden. Dit kon wel eens haar doorbraak zijn, zeker als ze het verhaal hoort van de 86-jarige Rosemary, die al van kleinsaf aan haar baantjes trekt in het zwembad. Rosemary stemt toe met interview, maar alleen als Kate zelf eerst ook komt zwemmen. Al snel ontstaat er een mooie vriendschap tussen de twee dames en raakt Kate zelf ook betrokken bij de actie om het zwembad te behouden.
Het komt niet vaak voor dat ik een boek binnen één dag uitlees, maar met Het zwembad van Libby Page was dat wel het geval. Dat lag vooral aan de warme, sympathieke personages die in het boek voorkomen. Al snel voelt het of je Kate en Rosemary persoonlijk kent en snap je waarom ze begaan zijn met het zwembad en het behoud ervan. Hoewel het verhaal voornamelijk om deze twee vrouwen draait, worden ook de andere personages in korte hoofdstukken aan de lezer voorgesteld. Allemaal doodgewone mensen in een doodgewone buurt, elk met hun eigen redenen waarom het zwembad open moet blijven. Ze spelen slechts een bijrol in het verhaal, maar door deze kleine portretjes krijg je toch een mooi beeld van de diversiteit van de wijk waarin het zwembad staat. Dat maakt het extra bijzonder dat al deze mensen zich samen hard maken voor het voortbestaan van het zwembad.
Tikje cliché
Door de korte hoofdstukjes leest het boek bovendien ook lekker vlot weg. Het verhaal zelf is soms wel een tikje cliché. Al klinkt dat negatiever dan ik bedoel, ik bedoel vooral dat ontwikkelingen in bepaalde verhaallijnen (een opbloeiende romance, rond de carrière van Kate) wel wat voor de hand liggen. Je ziet eigenlijk al snel welke kant het opgaat. Toch is dat in dit boek helemaal niet storend. Dat komt vooral omdat je tijdens het lezen al snel veel sympathie hebt voor de personages en hun actie en het verhaal ingezogen wordt.
Heerlijk feelgood vakantieboek
Het zwembad van Libby Page is een heerlijk boek om in één ruk uit te lezen. Ik heb er enorm van genoten. Echt een fijn feelgood verhaal over vriendschap en gemeenschapszin. Goed voor een lach en een traan. En ideaal voor de zomervakantie.
Ook zin in deze feelgoodroman? Via onderstaande links kun je ze direct bestellen via Bol.com (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie).
Als er één videoclip uit mijn tienerjaren is die me bij is gebleven dan is het wel November Rain van Guns n’ Roses. Compleet over the top en uitermate dramatisch. Vooral het beeld van Slash, die je zo’n beetje kan uittekenen met zijn leren broek, gitaar en een peuk die uit zijn bos wilde krullen steekt, op een soort kale vlakte met een wit kerkje op de achtergrond. Geweldig. De albums Use Your Illusion I en II luisterde ik destijds ook vaak. Maar dit was ook een beetje de periode dat het allemaal nogal uit de hand liep bij de band. Relletjes bij concerten, ruzies binnen de band, verslavingen, Axl Rose die vaker niet dan wel kwam opdagen bij concerten en het begin van het einde.
Journalist Mick Wall sprak in die jaren, maar ook in de beginjaren van de band, veel met alle bandleden en entourage. Genoeg inspiratie voor een boeiende biografie, die ik voor Bol.com Lees Magazine mocht lezen. Last of the Giants. Het ware verhaal van Guns n’ Roses staat vol met smeuïge details en goede gesprekken met bandleden, managers en anderen die veel met de band samenwerkten. Maar het boek gaat ook in op de muziek, de werkwijze van de band en de, niet altijd lekker lopende, samenwerking. Bovendien weet Wall ook mooi te beschrijven hoe de band in 2016 toch ineens weer in de bijna originele bezetting met elkaar op tournee ging. Iets wat je je bijna niet meer kan voorstellen als je net hebt gelezen over de eerste twintig jaar van de band.
Zelf Last of the Giants lezen? Via onderstaande links kun je het boek direct bestellen bij Bol.com (en ontvangt MirandaLeest een kleine vergoeding)
Actrice, zangeres en cabaretiere Adèle Bloemendaal overleed begin 2017. Ze had een bijzonder leven achter de rug. Geboren als Adèle Maria Hameetman ging ze na een avontuur in Amerika en een kort huwelijk door onder de naam Adèle Bloemendaal. Ze kende veel successen in het theater, scoorde de nodige carnavalhits, maar werd ook bekend van rollen in tv-series als Het schaep met de 5 pooten (het orgineel). En niet te vergeten een glansrol in Theo en Thea en het tenenkaasimperium.
Maar ze stond er ook om bekend dat ze geen blad voor de mond nam. Haar jongere minaars, plastische chirurgie en het feit dat ze soms werk aannam voor de poen, Adèle deed er nooit moeilijk over. Een openhartig mens zou je zo denken. Toch liet Bloemendaal maar weinig mensen echt dichtbij komen. En als ze het even niet meer zag zitten dan sloot ze zich af van de buitenwereld, zegde voorstellingen af en was voor niemand bereikbaar. Dat zorgde, zeker later in haar carriere, voor een beroerd imago.
Over deze fascinerende vrouw schreef Henk van Gelder een interessante, beknopte, biografie die ik mocht lezen voor Bol.com Lees Magazine, waar je ook mijn volledige recensie over dit boek kunt lezen.
Meer lezen over Adèle Bloemendaal? Via onderstaande links kun je het boek bestellen (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie).
Als je, zoals ik, komt uit een klein gezin en met ouders uit kleine gezinnen dan blijven grote gezinnen fascineren. Ieder jaar kijk ik met veel plezier (en verbazing) naar de tv-serie Een huis vol, waarin een aantal grote gezinnen gevolgd wordt. De chaos, gezelligheid en hoeveelheid boodschappen vind ik verwonderlijk. En bij het het ene gezin zou ik zo willen intrekken, terwijl ik van het andere gezin al gillend gek wordt als ik er alleen maar naar kijk (bedenk zelf maar even welk gezin ik waarmee bedoel).
Schrijfster Anita Terpstra raakte ook gefascineerd, maar dan door haar eigen grote familie. Haar moeder was er één van veertien en haar vader één van zeven. Hoe was het om op te groeien in zo’n groot gezin? Om daar achter te komen besloot ze een aantal ooms en tantes te spreken over hun jeugd en hen te vragen naar hun ervaringen. Het resultaat is het boek Het huis vol. Een geschiedenis van het naoorlogse grote gezin.
Het staat vol met zeer interessante gesprekken, want het was zeker niet voor iedereen een lolletje om op te groeien met zoveel broers en zussen. De oudere kinderen werden vaak ingezet om op de kleintjes te passen, het huishouden te doen of moesten zelfs vroeg van school om mee te draaien in het gezin. Sommige broers en zussen bleven goed contact houden toen ze zelf volwassen werden, maar anderen konden niet wachten om weg te komen en hebben ook niet veel behoefte meer aan contact met de enorme familie.
De persoonlijke ervaringen van Terpstra’s familie zijn boeiend om te lezen. Ze lezen lekker weg. Hier en daar beschrijft Terpstra de persoonlijke verhalen bijna in romanvorm, dat zorgt ervoor dat het heel levendig wordt, al vond ik de toon soms net iets te ‘Jip en Janneke’-achtig, zeker bij de vroegere jeugdherinneringen van ooms en tantes, waardoor ik het gevoel kreeg in een spannend kinderboek beland te zijn. Ook leuk, maar niet helemaal mijn ding. Gelukkig was het overgrote deel van het boek gewoon reuze interessant.
Wel opvallend dat deze verhalen plaatsvinden in de generatie van mijn eigen ouders (en iets eerder), maar dat de ervaringen die zij hebben mij veel meer aan de generatie van mijn grootouders doet denken. Terwijl Terpstra en ik maar een aantal jaar verschillen in leeftijd. Wellicht komt dat ook door het verschil tussen de stad (waar mijn familie vandaan komt) en het platteland (waar de familie van Terpstra vandaan komt), het verschil tussen niet-gelovige (mijn familie) en gelovige gezinnen (die in Het huis vol) en natuurlijk ook door het feit dat mijn ouders in kleine gezinnen opgroeiden en de familie van Terpstra juist in grote gezinnen. Mijn oma moest, als oudste meisje van het gezin, ook stoppen met school toen haar moeder overleed om voor haar vader en de jongere kinderen in het gezin te zorgen. Maar dat speelde dus zo’n dertig jaar eerder dan de verhalen in dit boek. Vond ik toch best opvallend.
En zo zie je maar hoe verschillend families kunnen zijn. Wat voor de een heel normaal is, is voor een ander al weer nauwelijks voor te stellen, of hooguit als verhaal uit generaties terug.
En datzelfde geldt ook wel een beetje voor de historische achtergronden en ontwikkelingen waarmee Terpstra de persoonlijke verhalen van haar familie afwisselt. Onderwerpen als de invloed van de kerk, gezondheidszorg, straffen uitdelen en het vernoemen van de kinderen zijn erg interessant om te lezen en zet de persoonlijke verhalen van haar familie wat meer in perspectief. Net zoals het erg interessant is om op deze manier eens naar je eigen familie te kijken. Deden die het ook zo? Ging het er heel anders aan toe? Hoe ging het nog weer een generatie eerder?
Heb je interesse in familiegeschiedenis, en ben je benieuwd naar hoe het was om op te groeien in een groot gezin? Of kom je misschien juist uit een groot gezin en ben je benieuwd hoe anderen dit hebben ervaren? Dan is Het huis vol absoluut een aanrader. Een mooie mix tussen persoonlijke verhalen en feiten en achtergronden zorgt voor een prima leesbaar boek, dat bovendien ook een mooie aanleiding is eens na te denken over de familie waarin je zelf terecht bent gekomen.
Al sinds ik in 2014 begon met mijn blog is het motto van MirandaLeest
I Like Big Books, and I Cannot Lie
En daar is ook niets aan gelogen, want ik deins echt niet terug voor een dikke pil meer of minder. De afgelopen tijd las ik toevallig twee boeken die zelfs mijn liefde voor dikke boeken op de proef stelden. Het leek me leuk om dat met jullie te delen.
Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili
Bijna 1.300 pagina’s telt dit boek over de zes generaties van een familie uit Georgië. Een goede vriendin van me was lyrisch over het boek. En ook veel bloggers waren zeer enthousiast. Toen Inge van Ingeleest.nl vorig jaar een set boeken won en besloot die met mij te delen, was ik dan ook erg verheugd dat Het achtste leven daarbij zat en dat ik die van Inge kreeg. Mijn zomervakantie in september leek me een uitstekend moment om in het boek te beginnen. Maar die bleek toch al snel gevuld, dus het kwam er niet van. Dan de kerstvakantie maar. Ik begon in het boek en begreep al snel alle enthousiaste verhalen.
Een prachtige familiegeschiedenis, zo meeslepend geschreven. Maar ook een boek waar ik steeds wel even de tijd voor moet nemen om er weer in te komen. Dus hier en daar even een kwartiertje lezen is er niet bij. Dit is echt zo’n boek waar je een paar flinke leessessies voor nodig hebt. En na een pagina of 1.000 had ik ook even behoefte aan wat anders. Dus heeft het boek een paar week ongelezen naast mijn bed gelegen. Dit weekend ben ik weer verder gegaan, en hij gaat zeker uit. Maar wellicht dat mijn grens toch bij zo’n 1.000 pagina’s ligt.
Het Bureau – J.J. Voskuil
Al jarenlang heb ik de zeven delen van Het Bureau van J.J. Voskuil in de kast staan, bij elkaar ruim 1.500 pagina’s. En al een paar keer heb ik een begin gemaakt met lezen. Maar ik kwam er niet doorheen. Dat er een hoorspel van deze serie was gemaakt wist ik ook al een tijdje, maar door mijn leeservaringen was ik toch een beetje terughoudend om daarmee te beginnen. Er zijn tenslotte 475 afleveringen, van gemiddeld 14 minuten. Dus dat is toch al gauw 110 uur luisterplezier.
Toen ik in november helemaal bij was met mijn podcasts en dus weer op zoek was naar iets nieuws, besloot ik toch maar een poging te wagen. En jongens, wat is dit hoorspel mieters! Geweldig acteerwerk. Zo is Krijn ter Braak geweldig als Maarten Koning, de Nicolien Koning van Yvonne van den Hurk is lekker hysterisch, Joop Keesmaat is heerlijk venijnig als Dr. Beerta en de Bart Asjes van Jacob Derwig is gekmakend principieel. Maar eigenlijk zijn alle rollen heel goed uitgewerkt. Het is echt een genot om de afleveringen te luisteren, veel humoristischer dan de boeken. Ik gebruik mijn reistijd van en naar werk (1,5 tot 2 uur per dag) om te luisteren en ik vlieg door de afleveringen heen. Inmiddels ben ik bij aflevering 309 en stiekem baal ik al een beetje dat ik straks alle afleveringen geluisterd zal hebben. Voor mij werkt in dit geval de vorm van een hoorspel dus een stuk beter dan het boek en ik ben blij dat ik het hoorspel toch nog een kans heb gegeven.
Luister het hoorspel van Het Bureau van J.J. Voskuil
De eerste 287 afleveringen van het hoorspel van het Bureau vind je onder andere in iTunes of via de site van de NTR. De overige afleveringen zijn helaas niet beschikbaar via de podcast. Maar even zoeken via Google en je hebt ze vrij snel gevonden.
Lezen jullie graag dikke boeken? Of zijn er dikke pillen waar jullie echt niet doorheen kwamen? Of waar je juist enorm van hebt genoten? Laat het weten.
Ook wel zin in een uitdaging? Via onderstaande links bestel je Het achtste leven (voor Brilka) op Bol.com, MirandaLeest krijgt dan een kleine commissie.
Journalist Viljar Ravn Gudmundsson heeft een paar jaar geleden een grote zaak aan het licht gebracht. Maar door een enorme blunder is zijn carriere daarna in het slop geraakt. Als een moordenaar hem uitkiest om een volgend slachtoffer aan te kondigen doet hij dit in eerste instantie af als onzin. Maar als de moord exact zo plaatsvindt dan raakt hij betrokken in het onderzoek naar de moordenaar. Samen met inspecteur Lotte Skeivoll wordt hij meegesleept in deze zaak. En dat heeft voor beiden ingrijpende gevolgen.
Duidelijk is dat schrijver Geir Tangen zich bij Het meesterwerk heeft laten inspireren door andere Scandinavische, en dan met name Noorse, schrijvers. Dat laat hij niet alleen merken door er regelmatig rechtstreeks naar te verwijzen, maar ook door de sfeer op te roepen die zo vaak terugkomt in Scandinavische thrillers. Wat norse personages, een ietwat duistere sfeer en veel gebruik makend van het landschap om die sfeer te versterken. Hoewel dit zeker zorgt voor een hoop herkenning vond ik het af en toe net iets te gemaakt aandoen. Alsof de schrijver niet op eigen kracht durfde te vertrouwen. En die kracht is zeker aanwezig.
Want alle elementen voor een prima thriller zijn er in Het meesterwerk; interessante personages, een spannende verhaallijn en een verrassende ontknoping. Vaak reden genoeg om zo’n boek in één ruk uit te willen lezen. Toch lukte me dat niet. Die afzonderlijke elementen werden voor mij te weinig één geheel, waardoor ik nooit helemaal lekker in het verhaal kwam. De ontknoping, die ik zeker niet had zien aankomen was er voor mij bovendien eentje van het soort waar ik nou juist echt een hekel aan heb (in het kader van spoiler alerts kan ik hier verder niet echt op ingaan). Maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak, waarschijnlijk zijn er heel veel mensen die het juist fantastisch vinden.
Al met al zeker een prima thriller, maar Geir Tangen heeft mij niet direct weten te overtuigen. En qua Scandinavische thrillers hou ik het toch liever bij Lars Kepler, Henning Mankell, Stieg Larsson, Håkan Nesser of Camilla Läckberg. Maar mocht je van Scandinavische thrillers houden (en misschien juist weer niet van de auteurs die ik net noemde), dan zou ik Het meesterwerk van Geir Tangen zeker eens een kans geven.
Benieuwd naar Het meestwerk van Geir Tangen? Via onderstaande links kun je het boek bestellen bij Bol.com (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie)