Tagarchief: Recensie

Recensie: Elvis en ik – Onder redactie van Art Rooijakkers

Vandaag is het precies 40 jaar geleden dat Elvis Presley overleed. Maar vergeten is hij nog lang niet. Zeker niet door Art Rooijakkers, die groot fan is van de King of Rock and Roll. Hij stelde de bundel Elvis en ik samen, met 17 odes aan Elvis Presley. Met bijdragen van onder andere Peter Buwalda, Jan Rot, Mart Smeets en Eric Corton.

Recensie Elvis en ik, odes aan Presley, onder redactie van Art Rooijakkers

En deze bundel mocht ik recenseren voor Lees Magazine van bol.com. Het boek laat zich een beetje lezen zoals de carrière van Elvis, van succesnummers via een paar wat mindere periodes tot prachtige pareltjes die beslist indruk maken en weer terug.

Lees mijn volledige recensie van Elvis en ik, odes aan Presley op Lees Magazine van Bol.com.

Elvis en ik winnen? Via de Facebook groep van Lees Magazine van Bol.com maak je kans op een exemplaar van dit boek. Bovendien ben je dan ook altijd op de hoogte van nieuwe titels, recensies en andere winacties. Wees wel snel, want de winnaar wordt al op 18 augustus bekend gemaakt.

Meer Elvis? Lees ook mijn recensie van Elvis. Een eenzaam leven van Ray Connolly, een indringende en droevig stemmende biografie over Elvis Presley.

Benieuwd naar deze odes aan Elvis Presley? Via onderstaande link bestel je het boek direct op Bol.com

Recensie: Johnny Paycheck – Christophe Vekeman

Recensie Johnny Paycheck - Cristophe VekemanDe ondertitel van Johnny Paycheck van Christophe Vekeman is ‘een boek zoals je er nog nooit één hebt gelezen, over een man van wie je nog nooit hebt gehoord’ en daar is geen woord van gelogen. Want je moet wel een echte muziekfreak zijn wil je bekend zijn met het repertoire van Johnny Paycheck. Hij was één van de outlaws van de countrymuziek, maar werd nooit zo bekend als bijvoorbeeld Waylon Jennings of Willie Nelson. En dat is volkomen onterecht vindt Vekeman. En aangezien er verder niemand aanstalten lijkt te maken om Paycheck’s levensverhaal op te tekenen, besluit Vekeman dat zelf maar te doen.

Het levensverhaal van Paycheck is er ook zeker één dat uitermate geschikt is voor een smakelijke biografie. Ga maar na; gedoe met vrouwen, belastingperikelen, een verblijf in de gevangenis, drugs- en alcoholverslavingen en een kwakkelende carrière. Een beetje countryster zou er meerdere albums mee kunnen vullen.

Christophe Vekeman schrijft bij vlagen zeer geestig. Zijn liefde voor countrymuziek, en voor die van Paycheck in het bijzonder, is duidelijk voelbaar. En ik kan het ook wel waarderen dat Vekeman een hoofdstuk over Johnny’s drankmisbruik vult met een pagina of negen met alleen maar titels van countrynummers over drank (een zeer populair onderwerp kennelijk).

Maar Vekeman dwaalt in dit boek ook zo vaak af dat ik er soms geen touw meer aan vast kon knopen.  Ik vroeg me af en toe echt af of ik misschien per ongeluk ineens in een ander boek beland was, of dat Vekeman misschien per ongeluk expres een paar alinea’s van een compleet ander boek had toegevoegd om de lezer een beetje in verwarring te brengen. Het gaat van de hak op de tak. Dat hoeft geen bezwaar te zijn als het nog een beetje met het hoofdonderwerp te maken heeft, maar in dit geval raakt het verhaal van Johnny Paycheck soms wat ondergesneeuwd.

Absoluut een boek zoals je er nog niet eerder één las dus. Of dat een positieve of negatieve ervaring is mag je zelf beoordelen. Maar, ben je liefhebber van countrymuziek en kleurrijke figuren? Dan kun je je zeker een paar uurtjes vermaken met Johnny Paycheck van Christophe Vekeman.

Deze recensie verscheen eerder op Bol.com Lees Magazine.

Benieuwd geworden? Je bestelt Johnny Paycheck van Christophe Vekeman via onderstaande link direct op Bol.com

Recensie: Bob Dylan, compleet. Het verhaal van de 492 songs – Philippe Margotin en Jean-Michel Guesdon

Op de dag dat bekend werd dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur had gewonnen werd dit omvangrijke boekwerk bij me afgeleverd. Wat een timing! Kon ik gelijk even checken of het eigenlijk wel terecht is dat Dylan deze eer heeft gekregen. En me voor het eerst in mijn leven verdiepen in het werk van een Nobelprijswinnaar.

Recensie Bob Dylan compleet - MirandaLeest boekenblog

Want in Bob Dylan, compleet. Het verhaal van de 492 songs word je in chronologische volgorde meegenomen in het werk van een songwriter en muzikant die niet alleen in de muziek – maar ook in de wereldgeschiedenis een bijzondere plaats inneemt. Het boek, samengesteld door Philippe Margotin en Jean-Michel Guesdon, telt bijna 700 pagina’s en is dan ook niet echt een boek dat je even van A tot Z uitleest, maar vooral een schitterend naslagwerk waar je uren in blijft bladeren.

Na een korte introductie over hoe Robert Allen Zimmerman Bob Dylan werd, volgt per album een hoofdstuk. En werkelijk alles wat je maar wilde weten (plus heel veel waarvan je niet eens wist dat je het wilde weten) staat erin. De achtergrond en betekenis van nummers, de muzikanten, de studio, de instrumenten en allerhande bijzondere weetjes. Soms zijn die weetjes echt voor de ultieme muziekfreaks, want wie was het opgevallen dat op 2:26 van het nummer New Pony een van de zangeressen een verkeerde lettergreep inzet (spoiler alert, ze herpakt zich)? Of dat Bob op 2:03 van Highway 51 een paar valse nootjes speelt?

Genoeg te lezen dus, maar als je meer visueel bent ingesteld is het ook genieten. Het boek bevat namelijk ook talloze foto’s. Natuurlijk van Bob Dylan, maar ook van muzikanten waar hij mee samenwerkte of door geïnspireerd raakte of werk van opnam. En daarmee wordt het boek niet alleen een geschiedenis van Dylan, maar ook een reis door de muziekgeschiedenis. En dat maakt het boek ook zeer de moeite waard voor iedereen die misschien niet persé een groot Dylan-fan is.

Hoe compleet dit boek ook is, toch vind ik het opvallend dat er twee zaken ontbreken. De volledige songteksten vind je in het boek namelijk niet terug, alleen de verhalen achter de songs en soms een aantal regels van een nummer. Ook afbeeldingen van de albumhoezen ontbreken. Maar goed, de ware fan kan die natuurlijk dromen en anders hadden we waarschijnlijk een boek van ruim 1.000 pagina’s gehad.

Bob Dylan, compleet maakt absoluut duidelijk dat de muziek en de wereld er zonder Dylan heel anders uit had gezien. Dit boek is dan ook echt een mooi pronkstuk voor iedere muziekliefhebber. Genoeg voor uren leesplezier.

Deze recensie verscheen eerder op Lees Magazine van Bol.com

Dit prachtige naslagwerk cadeau doen (aan jezelf kan natuurlijk ook)? Via onderstaande links bestel je het direct bij Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie). Ook een aanrader Kronieken van Bob Dylan, deel 1 van zijn autobiografie (waar blijven die andere delen trouwens?). Op zoek nog naar nog meer cadeautips voor muziekliefhebbers? Kijk hier.

Recensie: Bewaring – Graham Norton

Graham Norton ken je waarschijnlijk als de immer vrolijke en scherp uit de hoek komende talkshow-host van de BBC. Alle grote sterren zaten wel eens bij hem op de bank. Hoogtepunt van zijn show is altijd de Red Chair, waar het publiek een anekdote mag vertellen en ongenadig een hendel wordt overgehaald door Graham of een van zijn gasten als het verhaal niet boeiend genoeg is. Hilarisch. Ik ben vooral fan van Graham vanwege zijn Eurovisie songfestivalcommentaar (dat, en het Twittercommentaar is eigenlijk de enige reden dat ik er nog naar kijk). Geestig en een beetje vals. Zeker naarmate de avond vordert en Graham een paar wijntjes opheeft. Na een aantal autobiografische boeken werd het nu tijd voor Norton om zich ook te wagen aan fictie. Ik mocht zijn debuut Bewaring vast voor verschijning lezen van uitgeverij House of Books. Vandaag, de dag van verschijning, vertel ik jullie wat ik van het boek vond.

Recensie Bewaring - Graham Norton MirandaLeest boekenblog

Over Bewaring van Graham Norton

Duneen is een rustig dorpje, ver genoeg verwijderd van de grote steden om z’n eigen charme te hebben behouden. Onder de inwoners bevindt zich de zwaarmoedige politieagent PJ, die een eenzaam, monotoon leven leidt en van maaltijd naar maaltijd leeft. Tot nu. Wanneer er een duistere ontdekking wordt gedaan op een bouwplaats bij de oude school, worden er lang verzwegen geheimen geopenbaard en komen oude twisten boven water, en blijkt het rustige, ooit onschuldige en in zichzelf gekeerde dorpje een duistere en inhalige kant te hebben.

Mijn mening over Bewaring van Graham Norton
Laat ik eerlijk zijn, ik heb me bij dit boek echt laten verleiden door het feit dat het door Graham Norton geschreven is. Had ik alleen de flaptekst gelezen en was de auteur onbekend dan had ik het boek waarschijnlijk niet opgepakt.

Traag op gang
Toen ik begon met lezen was ik een beetje bang dat het een teleurstelling zou worden. Want het boek kwam wat traag op gang en de personages vond ik allemaal nogal erg naïef. Eenzijdig ook, vrijwel allemaal zijn ze een beetje zonderling, loners die eigenlijk nog nooit echt een relatie hebben gehad (terwijl ze toch van middelbare leeftijd zijn). Niet dat daar iets mis mee is, maar dat het zo was voor het merendeel van de karakters vond ik toch opvallend. En de setting van zo’n klein afgelegen gehucht vond ik ook wat cliché, een beetje zoals mensen uit de grote stad denken over mensen in een klein gehucht (maar dat kan ook zijn omdat ik zelf uit de stad kom). Niet direct een veelbelovende start dus.

Vlotte pen
Maar gelukkig zorgde de vlotte pen van Norton er na een tijdje toch voor dat ik lekker in het verhaal kwam. En uiteindelijk past dat wat lagere tempo ook wel bij het verhaal, want het gaat niet om een zaak met spectaculaire details of de meest ingenieuze onderzoekstechnieken. Dus niet op iedere pagina een plotwending of nieuwe verdachte, maar de details over wat er gebeurd is worden langzaam maar zeker onthuld.

En juist daarom, en de fijne schrijfstijl van Norton, blijf je toch geboeid doorlezen. Ik had het boek dan ook in een middag en avond uit omdat ik tijdens het lezen steeds nieuwsgieriger werd naar hoe het allemaal precies zat. En ook de personages, die ik in eerste instantie een beetje eendimensioneel vond, begon ik steeds sympathieker en menselijker te vinden. Met dit boek bewijst Graham Norton overigens ook dat hij die (soms een beetje) valse humor (waar ik enorm van hou trouwens) helemaal niet nodig heeft, want hoewel zijn schrijfstijl niet loodzwaar is, is het zeker geen humoristisch boek.

Murder mystery
Bewaring van Graham Norton was dus voor mij een boek waar ik even in moest komen, maar wat ik uiteindelijk met zeer veel plezier gelezen heb. Slow reading en een aanrader voor iedereen die van typisch Engelse murder mysteries houdt.

Benieuwd geworden? Je bestelt dit boek via onderstaande links eenvoudig op Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Recensie: Lemmy- Mick Wall

Sex, drugs and rock and roll mag dan een cliché zijn, in het geval van Lemmy van Mick Wall vat het precies de inhoud samen. Want Lemmy leidde het ultieme rockersleven van vrijheid, blijheid en hij hield tot zijn laatste snik van de drank en drugs.

Recensie: Lemmy - Mick Wall

Eerlijk is eerlijk. Ik wist vrijwel niets van Lemmy. Goed, ik ken de grote hit van Mötorhead, Ace of Spades, maar dat was het wel. Toch kun je als je een beetje muziekliefhebber bent niet om Lemmy Kilmister heen, letterlijk en figuurlijk, want hij was niet alleen een grote kerel met een opvallend uiterlijk, maar zijn reputatie was ook behoorlijk legendarisch. Een man barstensvol sterke verhalen, die ook niet te beroerd was om die in geuren en kleuren te vertellen. Precies wat hij ook doet in dit boek van Mick Wall, zoals de schrijver zegt in het begin van het boek:

Er staat hier en daar nonsens in. Maar dat is zo met alle waargebeurde verhalen.

Lemmy op zijn praatstoel
Geweldige verhalen zijn het. Een beetje warrig geschreven wel, dat komt ook mede door de opmaak van het boek, een paar witregels om even wat lucht te geven tussen de verschillende anekdotes zou het net even wat prettiger leesbaar hebben gemaakt. Nu is het af en toe wel een enorme woordenbrij. Maar, het past ook wel weer bij de setting van het boek, als Lemmy eenmaal op zijn praatstoel zit dan komt er een lawine van sterke verhalen op je af. Precies zoals in het boek.

Die verhalen zijn gelukkig echt wel de moeite waard. Lemmy weet van de meest gênante en vervelende situaties (denk aan allerhande seksuele escapades, vechtpartijen en backstage roddels) schitterende anekdotes te maken. Hij spaart zichzelf en anderen totaal niet, maar vertelt met veel plezier en de nodige smeuïge details over zijn ruige rockersleven.

Over de doden niets dan goeds
Auteur Mick Wall laat af en toe ook wat oud-bandleden, vrienden en bekenden aan het woord. Daaruit wordt vooral duidelijk dat Lemmy, ondanks alle rottigheid die hij uithaalde, vooral enorm geliefd was. Dat zal vast ook te maken hebben met de timing van dit boek, de verhalen werden opgetekend zo net na het overlijden van Lemmy. Voor veel mensen geldt toch ‘over de doden niets dan goeds’. Maar het respect voor Lemmy is duidelijk merkbaar.

De afsluitende hoofdstukken, waarin de aftakeling van Lemmy duidelijk begonnen is, zijn ontroerend. Met zijn gezondheid gaat het hard achteruit, maar hij is nog lang niet klaar om afscheid te nemen van het leven. En ondanks zijn levensstijl komt zijn dood in december 2015 toch nog onverwachts.

Vermakelijk en liefdevol portret
Volgens het omslag is dit de ‘definitieve biografie’, en in de zin van bevat de laatste gesprekken voor zijn overlijden is dat zeker het geval. Toch wat mij betreft net iets te weinig objectief om echt een steengoede biografie te zijn. Maar, wel enorm vermakelijk en een liefdevol portret van een legendarische artiest. Als je, net als ik, een liefhebber van rockbiografieën bent dan ga je je absoluut prima vermaken met Lemmy van Mick Wall.

Deze recensie verschijn eerder op Lees Magazine van Bol.com

Benieuwd geworden? Bestel het boek (Nederlandstalig, e-book of Engelstalig) dan direct bij Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Recensie: Born to Run – Bruce Springsteen

Hoewel ik dus wellicht een van de eerste was met het boek Born to Run van Bruce Springsteen duurde het tot na mijn vakantie voor ik tijd had om er in te beginnen. Vooral omdat ik er echt even de tijd voor wilde nemen. Omdat ik alleen maar jubelrecensies las waren de verwachtingen hooggespannen. Zou het echt zo’n fantastische autobiografie zijn?

Recensie: Born to Run - Bruce Springsteen

Over Born to Run van Bruce Springsteen
Langverwacht: het openhartige verhaal van The Boss
In 2009 trad Bruce Springsteen met de E Street Band op tijdens de Amerikaanse Super Bowl. Deze ervaring en het gevoel na afoop waren zo uniek, dat Bruce besloot ze op te schrijven. Dat waren de eerste stappen op weg naar deze buitengewoon openhartige autobiografie. De afgelopen zes jaar heeft Springsteen in stilte en vol overgave zijn levensverhaal opgeschreven. De magie die zijn songteksten zo bijzonder maken spatten ook van elke pagina van dit boek af. Met ontwapenende openhartigheid vertelt hij voor het eerst over de persoonlijke problemen die zijn beste werk hebben geïnspireerd en hij laat zien waarom de song Born to Run veel meer over hem vertelt dan tot nu toe werd aangenomen.

Mijn mening over Born to Run van Bruce Springsteen*
BRILJANT! Zo, dat kan er maar vast uit zijn. Die jubelrecensies waren dus volkomen terecht wat mij betreft. Nou zal ik eerlijk zijn, ik ben sowieso fan van Springsteen sinds ik hem een paar jaar geleden (ja, ik was er best laat bij) voor het eerst live zag. Dus 100% objectief ben ik misschien niet. Toch denk ik dat Born to Run ook genieten is voor muziekliefhebbers die minder met Bruce Springsteen hebben.

(Deze recensie is, geheel in stijl met optredens van Springsteen, lekker lang. Dus ga er even goed voor zitten. Of bestel Born to Run gewoon gelijk via een van onderstaande links, ik verzeker je dat er geen spijt van krijgt.)

Geboren verhalenverteller
Genieten dus, deze autobiografie. Dat komt vooral omdat Bruce een uitstekende verhalenverteller is. En zijn eigen verhaal is meer dan interessant. Born to Run is verdeeld in drie delen (of boeken), Growin’ Up (over zijn jeugd en het ontdekken van muziek), Born to Run (over zijn doorbraak en meest succesvolle jaren) en Living Proof (over zijn gezin en de depressies waar hij mee kampt). Vooral de eerste twee delen zijn met net zo’n bevlogenheid geschreven als die je doorgaans van Bruce op het podium ziet. Dat dit er af en toe voor zorgt dat de Caps Lock toets van Bruce een beetje op hol slaat, (om iets te benadrukken mag Bruce graag overgaan op hoofdletters) dat zien we dan maar even door de vingers.

I wanted to BE the Beatles
Zoals hij schrijft over het ontdekken van de muziek, in zijn geval Elvis en The Beatles (hij noemt ze respectievelijk The Big Bang en The Second Coming), het voelt bijna alsof je zelf bij Bruce in de kamer zit. Zo aanstekelijk. En herkenbaar ook, want net als veel muziekliefhebbers was het voor Bruce een tijd lang ook vooral fanataseren over een muziekcarrière. Een van zijn dromen ging als volgt:

The Stones have a gig at Asbury Park’s Convention Hall but Mick Jagger gets sick. It’s a show they’ve got to make, they need a replacement, but who can replace Mick? Suddenly, a young hero rises, a local kid, right out of the audience. He can “front”; he’s got the voice, the look, the moves, no acne, and he plays a hell of a guitar. The band clicks. Keith is smiling and suddenly, the Stones aren’t in such a rush to get Mick out of his sickbed. How does it end? Always the same… the crowd goes wild.

Dat is toch heerlijk om te lezen? Want welke muziekliefhebber heeft er nou niet ooit van gedroomd om uit het publiek gepikt te worden om een gitaarsolo te spelen voor zijn favoriete band? Of om, à la Courtney Cox, tijdens Dancing in the Dark door Bruce op het podium te worden getrokken voor een dansje. Met een jongensachtig enthousiasme laat Springsteen door dit soort verhalen vooral zien hoe de muziek in zijn leven kwam en wat muziek met je kan doen.

We’re outta here
Dat Bruce over een flinke dosis humor beschikt wordt duidelijk als hij een anekdote vertelt waarin hij en bandmaat Steven van Zandt midden jaren tachtig een bezoekje proberen te brengen aan Disneyland. Beiden getooid met een bandana om wordt hen de toegang tot het park geweigerd, want iemand mocht misschien eens denken dat ze bij een bende horen. Nou ja, dat pikken onze rockers natuurlijk niet zomaar. Dus na een pittige woordenwisseling verlaten zij ’the happiest place on earth’ met de legendarische woorden:

We’re outta here! Screw you, fascist mouse! We’re going to Knott’s Berry Farm

(waar ze overigens ook geweigerd worden)

Geweldig zo’n verhaal. Toch ligt de nadruk vooral op de muziek en de carriére van Bruce. Dat hij bepaalde aspecten van zijn leven maar even kort aanstipt (zijn eerste huwelijk, de periode dat hij de E-street band aan de kant zette) dat geeft Bruce ook ruiterlijk toe. Maar wat hij over deze zaken zegt is wel weer zo eerlijk en raak, dat je Born to Run toch echt wel als een complete autobiografie kan beschouwen.

Ontroerend en openhartig
Boek drie beschrijft een stabieler privé leven voor Bruce en een (tijdelijke) breuk met de E-street band. Bruce wordt volwassen kort gezegd, en daarmee is dit laatste deel ook wat serieuzer van toon, regelmatig ook behoorlijk ontroerend. Vooral wanneer hij met heel veel liefde schrijft over E-street bandleden Danny Federici en Clarence Clemons, die beiden inmiddels zijn overleden. Openhartig is Bruce ook als hij onthult dat hij vooral de laatste jaren regelmatig met flinke depressies kampt. Confronterend voor Bruce, omdat zijn vader, met wie hij altijd een stormachtige relatie heeft gehad, hier ook mee te maken had. En zoals Bruce zegt:

Those whose love we wanted but could not get, we emulate

en

The blues don’t jump right on you. They come creeping

En zo staat Born to Run vol met prachtige uitspraken van Springsteen. Ik bleef mooie passages aanstrepen (en ik doe dat niet vaak).

Vooral de eerste twee ‘boeken’ zijn fantastisch. De bevlogenheid waarmee Bruce schrijft is zo meeslepend, dat je niet anders kan doen dan aan zijn lippen hangen.  Het laatste boek is wat serieuzer van aard, maar staat vol prachtige wijsheden. Springsteen is een uitmuntend verhalenverteller en in Born to Run is hij openhartig, ontroerend, grappig en dat met net zo’n aanstekelijke energie als op het podium. Hij is natuurlijk niet voor niets The Boss.

Of zoals Bruce het zo mooi zegt (en iedereen die wel eens bij een concert van Bruce Springsteen is geweest zal die kracht gevoeld hebben).

Rock ’n roll music, in the end, is a source of religious and mystical power

* Ik las overigens de Engelse versie. Vandaar dus ook dat namen van hoofdstukken, quotes etc in het Engels genoemd worden in deze recensie.

Meer Bruce? In september 2015 plogde ik over een Bruce avond in Paradiso. Die avond werd georganiseerd vanwege het boek Bruce en ik. 29 odes aan Springsteen, waar ik ook een recensie over schreef.

Recensie: Het stel van hiernaast – Shari Lapena

Wie gaat er naar een etentje bij de buren en laat de baby thuis alleen achter? Wat voor moeder doet zoiets? Dat staat op het omslag van Het stel van hiernaast van Shari Lapena. Dit deed me direct denken aan de ontvoeringszaak van Madeline McCann, het Engelse meisje dat in 2007 verdween in Portugal terwijl haar ouders even verderop uit eten waren. Een vreselijke tragedie waarbij natuurlijk al snel de schuld bij de ouders werd neergelegd. En waarvan nog steeds niet duidelijk is wat er precies gebeurd is. Met die zaak in het achterhoofd begon ik dus aan Het stel van hiernaast.

Recensie: Het stel van hiernaast - Shari Lapena

Over Het stel van hiernaast van Shari Lapena
In Het stel van hiernaast gaan Anne en Marco een hapje eten bij de buren, Cynthia en Graham. Cynthia heeft niets met kleine kinderen, dus ze vraagt ze of ze de baby thuis willen laten. Nadat de oppas op het laatste moment afzegt stelt Marco voor om de baby gewoon alleen thuis te laten. Ze zitten tenslotte bij de buren en kunnen de kleine via de babyfoon in de gaten houden en ze spreken af om om het half uur even te gaan kijken. Wat kan er gebeuren? Wanneer ze uiteindelijk thuiskomen blijkt de baby verdwenen. Hoe kan dit? Wie kan hun kind meegenomen hebben zonder dat ze iets door hebben gehad? Beide ouders lijken genoeg geheimen te hebben die hen verdacht maken.

Mijn mening over Het stel van hiernaast van Shari Lapena
In Het stel van hiernaast laat Shari Lapena zien dat een onschuldige aanleiding, een oppas die op het laatste moment afzegt, kan leiden tot een vreselijke tragedie. Maar is het wel zo’n tragedie, of weet één van de ouders al die tijd dat de baby gezond en wel is? Dat is waar het in dit boek over gaat.

Waarom één van de ouders betrokken zou kunnen zijn wordt al snel duidelijk, moeder Anne leidt aan een postnatale depressie, alleen weet vrijwel niemand dat. En ook als kind had ze last van psychische problemen, waardoor ze zich soms niet meer kon herinneren wat ze gedaan had. Heeft ze haar kind iets aangedaan en heeft ze dat verdrongen? En dan vader Marco, die zit zakelijk gezien nogal in de penarie. Zijn rijke schoonouders kunnen makkelijk een flinke smak losgeld ophoesten. En was hij niet degene die er op aandrong dat ze de baby wel alleen konden laten? En waarom wilde de buurvrouw zou graag dat ze het kind zouden thuislaten?

Genoeg verschillende scenario’s dus. Lapena onderzoekt ze allemaal, maar had wat mij betreft wel een beetje mogen snoeien in de verhaallijnen. Want hoewel allemaal spannend en goed geschreven, voelde het een beetje alsof ze zoveel goede ideeën had verzonnen dat ze het zonde vond om er eentje te schrappen en dus besloot ze allemaal maar in het verhaal te verwerken. Voor een spannende tv-serie of film zou dit misschien werken, maar in het boek worden ze er allemaal zo snel doorheen gejaagd dat het een beetje te veel van het goede werd. De personages missen hierdoor ook wat diepgang. Jammer.

Dat ze na de daadwerkelijke ontknoping, wanneer je denkt dat het verhaal ten einde is, ineens nog weer met een spectaculaire wending komt, had voor mij ook niet gehoeven. Het voeldeen beetje alsof ze niet echt tevreden was met het einde. En besloot een scene, die ze verder niet kwijt kon, er nog aan vast te plakken.

Toch heb ik me zeker vermaakt met dit thrillerdebuut. Het leest als een trein. Lapena kan uitstekend schrijven en weet wat spannende elementen zijn. Maar die spannende elementen wat meer doseren en uitgebreider uitwerken had het boek wat mij betreft nog beter gemaakt.

Benieuwd geworden?

Recensie: De nieuwe erfgenaam – Sophie Hannah (Agatha Christie)

Ik geeft het maar gelijk toe. Ik heb nog nooit een boek van Agatha Christie gelezen. Maar daarentegen heb ik wel weer bijna alle boeken van Sophie Hannah gelezen. Een uitstekende aanleiding om me eens aan een Poirot-mysterie te wagen. De nieuwe erfgenaam is, na de Monogram-moorden, het tweede deel dat door Sophia Hannah is geschreven.

Recensie: De nieuwe erfgenaam - Sophia Hannah (Agatha Christie)

Over De nieuwe erfgenaam van Sophie Hannah

Clonakilty (Ierland), 1929. Athelinda Playford heeft verschillende mensen uitgenodigd om samen met haar en haar familie een week door te brengen op haar landgoed Lillieoak, op het platteland in het zuiden van Ierland. De genodigden – onder wie oude bekenden Poirot, Catchpool, Gathercole en Rolfe – weten niet waarom ze zijn uitgenodigd, terwijl de familieleden van mevrouw Playford zich verbazen over de samenstelling van het gezelschap. Daar komen ze gauw genoeg achter…

Mijn mening over De nieuwe erfgenaam van Sophie Hannah
Als je me vooraf zou hebben gevraagd om een Agatha Christie boek te omschrijven, zonder dat ik er dus ooit een heb gelezen, dan zou dat in grote lijnen neerkomen op het verhaal uit De nieuwe erfgenaam. Een groot landhuis vol mensen, er wordt een moord gepleegd en één van de aanwezigen moet het gedaan hebben, niemand mag weg voor de moord opgelost is. Een beetje zoals het idee achter de bekende moorddiners. Als dat inderdaad het bekende Agatha Christie recept is, dan heeft Hannah dat uitstekend opgevolgd. In ieder geval is het voor mij, als Christie newbie, precies wat ik van het boek had verwacht.

Ook qua sfeer is het een boek dat volgens mij prima in de tijd van Agatha Christie geschreven had kunnen zijn. Het tempo ligt wat lager dan de meeste spannende boeken van tegenwoordig, de opsoringsmethodes zijn wat minder verfijnd en de details zijn lang niet zo bloedstollend als in moderne moordverhalen. Toch weet Hannah de spanning enorm goed op te bouwen door in te zoomen op ieder personage en hun motieven en alibi’s voor de moord te onderzoeken. Zo blijf je als lezer tot het einde toe meespeuren met Poirot en inspecteur Catchpool.

Deze eerste kennismaking met Agatha Christie (als is die dan door Sophie Hannah geschreven) is me prima bevallen. Ik verheug me nu al op de donkere dagen die er aan komen, want die lijken me uitermate geschikt om me verder te verdiepen in de originele Agatha Chrstie boeken.

Hebben jullie wel eens een Agatha Christie boek gelezen? Welke kunnen jullie aanraden?

Recensie: Paul McCartney. De biografie – Philip Norman

Regelmatig mag ik voor Bol.com boeken lezen op het gebied van muziek en entertainment. Enorm leuk om te doen, zeker als het van die fijne muziekboeken zijn zoals de afgelopen paar keer. Een tijdje terug mocht Paul McCartney. De biografie van Philip Norman lezen. Onderstaande recensie verscheen eerder op Lees Magazine van Bol.com en vandaag deel ik hem ook met jullie.

Recensie: Paul McCartney. De biografie - Philip Norman MirandaLeest - boekenblog

Mijn mening Paul McCartney. De biografie – Philip Norman

Paul McCartney heeft niet echt veel introductie meer nodig. Althans, dat mag ik hopen. Voor de jongeren onder ons, hij is diegene die vorig jaar nog een hit scoorde met Kanye West en Rihanna. En wie het over Paul McCartney heeft moet het natuurlijk ook over The Beatles hebben.

Impact van The Beatles
Dat één band zo’n enorme impact heeft gehad op de muziek en zo’n gekte heeft veroorzaakt destijds, dat blijft mij boeien. Vooral als je je realiseert dat de band eigenlijk maar heel kort bij elkaar was. De periode na het uiteenvallen van de band wordt uitgebreid beschreven door Philip Norman. McCartney heeft flink geworsteld met het feit dat velen hem verantwoordelijk hielden voor de breuk. En ook als muzikant viel het niet mee, want hoe overtref je ooit zoiets als de Beatles? Dat maakt deze biografie met name zo interessant, omdat je dit nu eens leest vanuit het perspectief van McCartney.

Gelukkig heeft hij inmiddels een mooie balans gevonden tussen zijn eigen muziek en de nummers uit zijn Beatles-periode, want een concert van Paul McCartney bestaat tegenwoordig toch grotendeels uit Beatles-klassiekers. Zelf zegt hij ergens in het boek “Tsjee, dat is best goed”, over die nummers. Dat lijkt me nogal bescheiden. Want het is al vrij fantastisch om die nummers live te horen (iets wat ik twee keer mocht meemaken*), laat staan dat je je realiseert dat je ze zelf hebt geschreven.

Droeve hondenogen
De schrijfstijl van auteur Philip Norman ligt mij persoonlijk niet helemaal. Een beetje stijf en formeel soms. Ook heeft hij er een handje van om plots te verwijzen naar iets wat later nog belangrijk zal worden, alsof je dat zelf niet kunt raden. Zo heeft hij het in het begin van het boek, Paul en John kennen elkaar net, over een drummende knul met droeve hondenogen (zijn woorden). Dit wordt gebracht alsof hij een spannende onthulling doet, maar natuurlijk kan iedereen al raden dat het om Ringo Starr gaat. Een klein irritatiefactortje wat mij betreft.

Desalniettemin is deze biografie boeiend genoeg voor fans en niet-fans. Voor de echte liefhebbers is er waarschijnlijk weinig nieuws onder de zon. Maar voor de meeste mensen zal Paul McCartney. De biografie. Van Philip Norman zeker garant staan voor een paar uurtjes leesplezier. En ik kan je vast garanderen dat je daarna ook weer een paar uurtjes kwijt bent aan Beatles-plaatjes draaien.

* Hoogtepuntje was toch wel met een overvolle Ziggo Dome Hey Jude meezingen.

Benieuwd geworden. Je kunt het boek bestellen op (uiteraard) Bol.com via onderstaande link (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Recensie: De vergeten zomer – Carol Drinkwater

Een van de fijne dingen van het boekenbloggerschap is dat je nog wel eens zomaar boeken toegestuurd krijgt. Heerlijk, maar soms ontbreekt de tijd om er ook daadwerkelijk in te beginnen. Zo ook met De vergeten zomer van Carol Drinkwater. Gelukkig zag ik precies op dat moment een berichtje van mijn oud-collega Marije, die juist vertelde dat ze deze schrijfster zo goed vond. Nou, één plus één is twee, dus daarom vandaag een gastrecensie van Marije. Marije blogt trouwens zelf dagelijks op Plus een beetje over beauty, fashion en lifestyle en haar ‘road to size happy’.

Recensie De vergeten zomer - Carol Drinkwater

Over De vergeten zomer van Carol Drinkwater

Smeulende geheimen leiden tijdens een lange, warme zomer in Frankrijk tot een onverwachte ontknoping.

De druivenoogst is altijd een feestelijke gebeurtenis in de wijngaard van de familie Cambon. Behalve dit jaar. De oogst is door een fout mislukt, en het voortbestaan van het landgoed is in gevaar. Clarisse Cambon weet precies wie ze dat kwalijk moet nemen: haar schoondochter Jane. Het is slechts één incident in een jarenlange strijd, waarvan beide vrouwen de oorzaak verborgen houden voor Luc – die tevergeefs probeert zijn vrouw en zijn moeder met elkaar te verzoenen.

Maar als het noodlot toeslaat, blijft Jane vol twijfels achter. Welke geheimen heeft haar man altijd voor háár verborgen gehouden? Jane moet de dagelijkse leiding van de wijngaard overnemen en ontdekt dat Luc niet de man was op wie ze twintig jaar geleden verliefd werd. Ze weet dat haar oude vijand Clarisse de enige is die haar kan helpen om de waarheid te achterhalen.

Marije van Plus een beetje over De vergeten zomer van Carol Drinkwater

Toen Miranda mij vroeg of ik De vergeten zomer voor haar wilde lezen en er een recensie over wilde schrijven, riep ik meteen heel hard “JA”! Ik ben namelijk gek op de boeken van Carol Drinkwater. Ik ben gek op de sfeer, ik ben gek op de omgeving waarin haar boeken zich afspelen, ik ben gek op de Franse cultuur en dan vooral de Zuid-Franse cultuur. Dus ja, 1+1 is dan heel simpel twee. Maar ik moest enigszins op gang komen met dit boek (iets wat ik lastig vind, want ik wil graag meteen in het boek zitten) en eigenlijk pas als de eerste en voor Jane allerergste tragedie gebeurt, pakte het verhaal mij. Het is namelijk niet een zwierige roman over een leuke wijngaard in Zuid-Frankrijk waar geleefd wordt en waarin je het leven van de eigenaren volgt.

Het boek is het verhaal over de familie Cambon die toch wel een behoorlijk verleden heeft met grote geheimen die zich gedurende het verhaal ontrafelen en de nodige tragedies die uiteindelijk Jane overvallen. De geheimen zorgen voor behoorlijke gespannen familiebanden waarin madame Cambon een nare maar vooral prominente rol speelt. Eigenlijk kreeg ik gedurende het verhaal een beetje medelijden met madame Cambon. Een verbitterde oude vrouw, gehard door haar verleden en de tragische gebeurtenissen die in haar leven hebben plaatsgevonden. Het boek is doordrenkt met mysteries uit het verleden die tot op heden nog vat hebben op het leven van de Cambons en Carol Drinkwater weet tot het einde je vast te houden want je wil toch weten wat het nou is dat deze familie zo verscheurd heeft en wat de ware reden is waarom madame Cambon zo verbitterd is geworden. Schoondochter Jane krijgt niet alleen haar eigen tragedies te verwerken maar wordt ook nog eens geconfronteerd met haar verbitterde schoonmoeder madame Cambon en door de mysteries die rondom haar man hangen.

Als je houdt van gecompliceerde familiebanden, geschiedenis en tragedies, dan is dit boek zeker een aanrader. Ondanks de lastige start met lezen, heb ik het boek in één ruk kunnen uitlezen toen ik eenmaal de feeling te pakken had. Daarnaast heeft Carol Drinkwater het zo beeldend geschreven dat je de geuren en smaken van de Provence ruikt en proeft. Wat mij betreft een aanrader!

Marije, enorm bedankt voor je enthousiaste gastrecensie.

Ben jij ook nieuwgierig geworden naar De vergeten zomer van Carol Drinkwater? Via onderstaande links kun je dit boek, en andere boeken van Drinkwater, direct bij bol.com bestellen (en ontvangt MirandaLeest een kleine commissie).