Tagarchief: biografie

Recensie: Dig if you will the picture. De biografie van Prince – Ben Greenman

Van de grote muzikale helden uit de jaren tachtig (George Micheal, Madonna, Michael Jackson, Prince, Whitney Houston om er maar een paar te noemen) zijn er niet veel meer over. Vorig jaar moesten we ook al afscheid nemen van het muzikale genie Prince. Uiteraard zorgde dat wel weer voor de nodige aandacht. Zo verscheen ook Dig if you will the picture. De biografie van Prince van Ben Greenman.

Recensie Dig if you will the picture. De biografie van Prince -Ben Greenman

Meer uitgebreide discografie dan biografie
Hoewel? Biografie? Dat is een beetje misleidend, want het boek is vooral een uitgebreide discografie met duiding. Maar, doordat schrijver Ben Greenman een echte liefhebber is van de muziek van Prince en ook wat menselijke trekjes laat zien, ontstaat toch een liefdevol portret van His Royal Badness.

Beetje jammer dat er flink wat slordigheden in het boek staan, van typfouten tot fouten in een (toch best wel bekende) songtekst. Dat, en de soms wat houterige vertaling, komt de leesbaarheid niet ten goede.

Maar, voor wie geïnteresseerd is in de thema’s die Prince altijd weer in zijn muziek stopte is Dig if you will the picture zeker een aanrader. Lees mijn volledige recensie van Dig if you will the picture. De biografie van Prince door Ben Greenman op Lees Magazine van Bol.com.

Meer Prince? Dig if you will the picture of de muziek van Prince bestel je via onderstaande links direct op Bol.com (en MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie)

Recensie: Elvis en ik – Onder redactie van Art Rooijakkers

Vandaag is het precies 40 jaar geleden dat Elvis Presley overleed. Maar vergeten is hij nog lang niet. Zeker niet door Art Rooijakkers, die groot fan is van de King of Rock and Roll. Hij stelde de bundel Elvis en ik samen, met 17 odes aan Elvis Presley. Met bijdragen van onder andere Peter Buwalda, Jan Rot, Mart Smeets en Eric Corton.

Recensie Elvis en ik, odes aan Presley, onder redactie van Art Rooijakkers

En deze bundel mocht ik recenseren voor Lees Magazine van bol.com. Het boek laat zich een beetje lezen zoals de carrière van Elvis, van succesnummers via een paar wat mindere periodes tot prachtige pareltjes die beslist indruk maken en weer terug.

Lees mijn volledige recensie van Elvis en ik, odes aan Presley op Lees Magazine van Bol.com.

Elvis en ik winnen? Via de Facebook groep van Lees Magazine van Bol.com maak je kans op een exemplaar van dit boek. Bovendien ben je dan ook altijd op de hoogte van nieuwe titels, recensies en andere winacties. Wees wel snel, want de winnaar wordt al op 18 augustus bekend gemaakt.

Meer Elvis? Lees ook mijn recensie van Elvis. Een eenzaam leven van Ray Connolly, een indringende en droevig stemmende biografie over Elvis Presley.

Benieuwd naar deze odes aan Elvis Presley? Via onderstaande link bestel je het boek direct op Bol.com

Recensie: Born to Run – Bruce Springsteen

Hoewel ik dus wellicht een van de eerste was met het boek Born to Run van Bruce Springsteen duurde het tot na mijn vakantie voor ik tijd had om er in te beginnen. Vooral omdat ik er echt even de tijd voor wilde nemen. Omdat ik alleen maar jubelrecensies las waren de verwachtingen hooggespannen. Zou het echt zo’n fantastische autobiografie zijn?

Recensie: Born to Run - Bruce Springsteen

Over Born to Run van Bruce Springsteen
Langverwacht: het openhartige verhaal van The Boss
In 2009 trad Bruce Springsteen met de E Street Band op tijdens de Amerikaanse Super Bowl. Deze ervaring en het gevoel na afoop waren zo uniek, dat Bruce besloot ze op te schrijven. Dat waren de eerste stappen op weg naar deze buitengewoon openhartige autobiografie. De afgelopen zes jaar heeft Springsteen in stilte en vol overgave zijn levensverhaal opgeschreven. De magie die zijn songteksten zo bijzonder maken spatten ook van elke pagina van dit boek af. Met ontwapenende openhartigheid vertelt hij voor het eerst over de persoonlijke problemen die zijn beste werk hebben geïnspireerd en hij laat zien waarom de song Born to Run veel meer over hem vertelt dan tot nu toe werd aangenomen.

Mijn mening over Born to Run van Bruce Springsteen*
BRILJANT! Zo, dat kan er maar vast uit zijn. Die jubelrecensies waren dus volkomen terecht wat mij betreft. Nou zal ik eerlijk zijn, ik ben sowieso fan van Springsteen sinds ik hem een paar jaar geleden (ja, ik was er best laat bij) voor het eerst live zag. Dus 100% objectief ben ik misschien niet. Toch denk ik dat Born to Run ook genieten is voor muziekliefhebbers die minder met Bruce Springsteen hebben.

(Deze recensie is, geheel in stijl met optredens van Springsteen, lekker lang. Dus ga er even goed voor zitten. Of bestel Born to Run gewoon gelijk via een van onderstaande links, ik verzeker je dat er geen spijt van krijgt.)

Geboren verhalenverteller
Genieten dus, deze autobiografie. Dat komt vooral omdat Bruce een uitstekende verhalenverteller is. En zijn eigen verhaal is meer dan interessant. Born to Run is verdeeld in drie delen (of boeken), Growin’ Up (over zijn jeugd en het ontdekken van muziek), Born to Run (over zijn doorbraak en meest succesvolle jaren) en Living Proof (over zijn gezin en de depressies waar hij mee kampt). Vooral de eerste twee delen zijn met net zo’n bevlogenheid geschreven als die je doorgaans van Bruce op het podium ziet. Dat dit er af en toe voor zorgt dat de Caps Lock toets van Bruce een beetje op hol slaat, (om iets te benadrukken mag Bruce graag overgaan op hoofdletters) dat zien we dan maar even door de vingers.

I wanted to BE the Beatles
Zoals hij schrijft over het ontdekken van de muziek, in zijn geval Elvis en The Beatles (hij noemt ze respectievelijk The Big Bang en The Second Coming), het voelt bijna alsof je zelf bij Bruce in de kamer zit. Zo aanstekelijk. En herkenbaar ook, want net als veel muziekliefhebbers was het voor Bruce een tijd lang ook vooral fanataseren over een muziekcarrière. Een van zijn dromen ging als volgt:

The Stones have a gig at Asbury Park’s Convention Hall but Mick Jagger gets sick. It’s a show they’ve got to make, they need a replacement, but who can replace Mick? Suddenly, a young hero rises, a local kid, right out of the audience. He can “front”; he’s got the voice, the look, the moves, no acne, and he plays a hell of a guitar. The band clicks. Keith is smiling and suddenly, the Stones aren’t in such a rush to get Mick out of his sickbed. How does it end? Always the same… the crowd goes wild.

Dat is toch heerlijk om te lezen? Want welke muziekliefhebber heeft er nou niet ooit van gedroomd om uit het publiek gepikt te worden om een gitaarsolo te spelen voor zijn favoriete band? Of om, à la Courtney Cox, tijdens Dancing in the Dark door Bruce op het podium te worden getrokken voor een dansje. Met een jongensachtig enthousiasme laat Springsteen door dit soort verhalen vooral zien hoe de muziek in zijn leven kwam en wat muziek met je kan doen.

We’re outta here
Dat Bruce over een flinke dosis humor beschikt wordt duidelijk als hij een anekdote vertelt waarin hij en bandmaat Steven van Zandt midden jaren tachtig een bezoekje proberen te brengen aan Disneyland. Beiden getooid met een bandana om wordt hen de toegang tot het park geweigerd, want iemand mocht misschien eens denken dat ze bij een bende horen. Nou ja, dat pikken onze rockers natuurlijk niet zomaar. Dus na een pittige woordenwisseling verlaten zij ’the happiest place on earth’ met de legendarische woorden:

We’re outta here! Screw you, fascist mouse! We’re going to Knott’s Berry Farm

(waar ze overigens ook geweigerd worden)

Geweldig zo’n verhaal. Toch ligt de nadruk vooral op de muziek en de carriére van Bruce. Dat hij bepaalde aspecten van zijn leven maar even kort aanstipt (zijn eerste huwelijk, de periode dat hij de E-street band aan de kant zette) dat geeft Bruce ook ruiterlijk toe. Maar wat hij over deze zaken zegt is wel weer zo eerlijk en raak, dat je Born to Run toch echt wel als een complete autobiografie kan beschouwen.

Ontroerend en openhartig
Boek drie beschrijft een stabieler privé leven voor Bruce en een (tijdelijke) breuk met de E-street band. Bruce wordt volwassen kort gezegd, en daarmee is dit laatste deel ook wat serieuzer van toon, regelmatig ook behoorlijk ontroerend. Vooral wanneer hij met heel veel liefde schrijft over E-street bandleden Danny Federici en Clarence Clemons, die beiden inmiddels zijn overleden. Openhartig is Bruce ook als hij onthult dat hij vooral de laatste jaren regelmatig met flinke depressies kampt. Confronterend voor Bruce, omdat zijn vader, met wie hij altijd een stormachtige relatie heeft gehad, hier ook mee te maken had. En zoals Bruce zegt:

Those whose love we wanted but could not get, we emulate

en

The blues don’t jump right on you. They come creeping

En zo staat Born to Run vol met prachtige uitspraken van Springsteen. Ik bleef mooie passages aanstrepen (en ik doe dat niet vaak).

Vooral de eerste twee ‘boeken’ zijn fantastisch. De bevlogenheid waarmee Bruce schrijft is zo meeslepend, dat je niet anders kan doen dan aan zijn lippen hangen.  Het laatste boek is wat serieuzer van aard, maar staat vol prachtige wijsheden. Springsteen is een uitmuntend verhalenverteller en in Born to Run is hij openhartig, ontroerend, grappig en dat met net zo’n aanstekelijke energie als op het podium. Hij is natuurlijk niet voor niets The Boss.

Of zoals Bruce het zo mooi zegt (en iedereen die wel eens bij een concert van Bruce Springsteen is geweest zal die kracht gevoeld hebben).

Rock ’n roll music, in the end, is a source of religious and mystical power

* Ik las overigens de Engelse versie. Vandaar dus ook dat namen van hoofdstukken, quotes etc in het Engels genoemd worden in deze recensie.

Meer Bruce? In september 2015 plogde ik over een Bruce avond in Paradiso. Die avond werd georganiseerd vanwege het boek Bruce en ik. 29 odes aan Springsteen, waar ik ook een recensie over schreef.

Recensie: Hay – Sander Donkers

Rockbiografieën, je kunt me er ’s nachts voor wakker maken. Bij wijze van spreke dan. De fijnste biografieën zijn toch die met saillante details over seks, drugs en rock and roll. Vooral Amerikaanse artiesten kunnen er wat van. Maar ook dichter bij huis zijn prima legendarische rockverhalen te vinden. Zoals die van Barry Hay van de Golden Earring. Ik las een voorpublicatie van dit boek en had direct enorm veel zin om aan het boek te beginnen. En dat terwijl ik helemaal niet zo’n Golden Earring liefhebber ben.

Recensie: Hay- Sander Donkers en Barry HayOpenhartig
Maar dat is eigenlijk geen enkel bezwaar, want Hay van Sander Donkers is gewoon tof leesmateriaal voor alle muziekliefhebbers. Journalist Sander Donkers voerde in een periode van een aantal maanden urenlange gesprekken met Hay, zijn vrouw Sandra, zijn dochters en vele vrienden en bekenden. Het boek is een weergave van deze openhartige gesprekken en heeft daardoor een lekker nonchalante sfeer. Meer een extreem lang interview dan een biografie waar geprobeerd is om ieder detail van iemands leven te beschrijven en te doorgronden. Dat maakt dat je ook in hoog tempo door het boek heen gaat. Verder past de toon en schrijfstijl precies bij die van Barry Hay, plenty of Engelse termen, hier en daar een krachtterm maar vooral mooie verhalen.

Hay neemt geen enkel blad voor de mond en vertelt uitgebreid over zijn jeugd, zijn leven, zijn muzikale carrière en de seks, drugs en rock and roll. Een uitspraak die regelmatig voorbij komt in het boek is

There’s no such thing as a perfect paradise

Want hoe tof zijn leven ook vaak is geweest, er waren ook de nodige moeilijkheden en teleurstellingen. Een behoorlijk heftige jeugd, gedoe met drank en drugs, botsingen binnen de band. Maar op een of andere manier weet Hay altijd weer een positieve draai te geven en zijn leven weer de goede kant op te draaien. Als is het ‘perfect paradise’ nog zeker niet gevonden.

Nederlandse rockgeschiedenis
De echte hitperiode van de Golden Earring heb ik niet zo bewust meegemaakt, maar de band hoort gewoon bij de Nederlandse rockgeschiedenis. Zo’n band die er altijd geweest is en er altijd zal zijn. Want zoals Hay zelf zegt:

Zolang ik niet ga stuiptrekken, ga ik nog even door

Gelijk heeft hij. Want wat het boek meer dan iets duidelijk maakt is hoe Barry Hay nu, na een pad vol ups en downs, het leven heeft gevonden dat precies bij hem past. En dat dat ook nog een zeer vermakelijk boek oplevert is dan mooi meegenomen.

Fun fact: Als ik een jongen was geweest dan hadden mijn ouders me waarschijnlijk Barry genoemd vertelde mijn moeder laatst. Niet zozeer beïnvloed door Barry Hay, maar wel door Barry Gibb. Vond ik wel behoorlijk grappig, zeker omdat ik een neef heb die Maurice heet (en dat ze mijn broertje dan toch geen Robin hebben genoemd is natuurlijk een gemiste kans).

Benieuwd geworden naar deze fijne autobiografie? Via onderstaande link kun je ze direct bestellen op Bol.com (MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie).

Recensie: James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul – James McBride

Ik blijf een zwak houden voor boeken over muziek en muzikanten. Een boek waar ik erg benieuwd naar was is James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride. Geen standaardbiografie, maar meer een portret waarin wordt gekeken waarom Brown zo’n slechte reputatie had en hoe zijn jeugd, in het arme Zuiden van de VS waar discriminatie aan de orde van de dag was, een rol heeft gespeeld.

Over James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride

James Brown is misschien wel de meest iconische figuur in de funk- en soulmuziek en tegelijkertijd is hij mysterieus, omstreden en onbegrepen. Bekroond schrijver en biograaf James McBride ging op zoek naar de man achter de muzikale mythe, de ware James Brown. McBride bezocht en interviewde mensen die dicht bij Brown stonden, zoals Pee Wee Ellis, zijn saxofonist, en zijn trouwe vriend dominee Sharpton. Zo schetst hij een nieuw, persoonlijk en intiem portret.

Recensie James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul - James McBride

Mijn mening James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride

James McBride gaat in James Brown, op zoek naar de Godfather of Soul, inderdaad op zoek naar the hardest working man in showbusiness, soul brother no.1, the Godfather of Soul, oftewel James Brown. Iemand die volgens McBride voor de Amerikaanse sociale geschiedenis net zo invloedrijk is geweest als Harriet Tubman of Ferderick Douglass. Toch is dat voor veel mensen die aan Brown denken niet de eerste associatie. Sterker nog, het imago van James Brown is ronduit negatief, mishandelingen, gedoe om zijn erfenis, ruziënde familieleden, dat zijn de zaken die meeste mensen zijn bijgebleven. De media smult ervan. Zo werd James Brown ook regelmatig op de hak genomen in sketches en ook de biopic Get On Up schenkt veel aandacht aan dit soort excessen. McBride probeert met dit boek dat beeld recht te zetten. Ja, die dingen gebeurde, en Brown kon af en toe een nare vent zijn, maar dat gedrag kwam natuurlijk ook ergens vandaan.

Zoals McBride schrijft:

Brown valt niet te begrijpen als je niet begrijpt dat het land dat hem voortbracht een land van maskers is. Zowel de blanke als de zwarte mensen die je er tegenkomt, dragen maskers en meer maskers en maskers onder die maskers. Bedriegers zijn ze, die allerlei gedaanten kunnen aannemen, magiërs en kermisklanten die gewoon voor je ogen de metamorfose maken en veranderen in brave burgers, respectabele advocaten, beschaafde types uit de hogere sociale klassen, briljante academici, fantastische musici, mensen die geschiedenis schrijven en alles-komt-goed-dubbelgangers van Maya Angelou.

Want discriminiatie is iets waar Brown zijn hele leven mee te kampen heeft gehad. En meer nog dan dat wordt duidelijk uit dit boek dat angst een grote rol heeft gespeeld in het leven van James Brown. Angst om alles kwijt te raken wat hij heeft opgebouwd, angst om niets meer te hebben. En dat leidde regelmatig tot bizar gedrag, zo had Brown niet alleen een geheime geldkamer, maar was het ook niet ongebruikelijk dat hij tienduizenden en soms zelfs honderdduizenden dollars meesleepte in een koffer.

Maar ook angst voor blanken, zoals Charles Bobbit, eenenveertig jaar lang de persoonlijke manager van James Brown, zegt.

Bobbit zweeg even, keek naar zijn handen en zei simpelweg: ‘Angst’. Angst – de wetenschap dat een enkele misstap terwijl je door het labyrint van de werkelijkheid van blanken dwaalt je naar huis kon sturen met het tempo van een uit een kanon geschoten circusartiest – is het kryptoniet onder het bed van iedere succesvolle zwarte artiest.

Dit vergoed zeker niet persé zijn gedrag, maar laat het wel vanuit een ander licht zien. Want waar artiesten als bijvoorbeeld een Johnny Cash ook genoeg rottigheid hebben uitgehaald, wordt het hen veel minder lang nagedragen. Of dat alleen maar komt omdat James Brown zwart is, en veel van die andere artiesten niet, dat kan ik niet zeggen. Maar McBride heeft zeker een goed punt. En in deze tijden waar acties als Black Lives Matter helaas nog steeds nodig zijn, is dit een boodschap die wel wat vaker gehoord mag worden.

Platspelen en wegwezen
Maar laten we vooral niet vergeten dat James Brown een muzikale sensatie was. Voor de muziekliefhebbers is er ook genoeg te genieten. De manier waarop Brown zich in de kijker speelde en wist door te breken, wordt door James McBride boeiend neergezet. Veel gesprekken met bevriende muzikanten, managers en vrienden zorgen ervoor dat je een goed beeld krijgt van hoe het er in de entourage van Brown aan toe ging.

Brown nam zichzelf als muzikant zeer serieus. Altijd tot in de puntjes verzorgd (tieners met van die afzakkende broeken krijgen er flink van langs als Brown ze in de smiezen krijgt) en hij gaf zich vol overgave voor elk optreden. We kennen allemaal de fragmenten wel waarin het Brown schijnbaar allemaal teveel wordt en hij overmand door emoties (en een flinke dosis show) en gutsend van het zweet overeind geholpen moet worden. Zo maak je een show. Zijn motto was dan ook niet voor niets ‘platspelen en wegwezen‘. Een fenomenaal optreden geven, het publiek in verrukking achterlaten en dan direct na afloop wegwezen. Niet rondhangen na de show. Laat ze maar in bewondering achter.

En zo gaat het met James Brown. Op zoek naar de Godfather of Soul van James McBride ook een beetje. Een overdonderende ervaring die weer even laat zien hoe geweldig James Brown toch vooral was en wat voor invloed hij heeft gehad op de, vooral zwarte, Amerikaanse bevolking. Boeiend leesmateriaal voor muziekliefhebbers en iedereen die maar een beetje sociaal bewust is.

Dit boek bestel je via onderstaande links direct bij Bol.com. MirandaLeest ontvangt dan een kleine commissie.

Recensie: De geest geven – Hilary Mantel

Het was al weer een poosje geleden dat ik een boek las voor de Club van echte lezers. Toen werd aangekondigd dat het manuscript van De geest geven van Hilary Mantel beschikbaar was, wist ik dat het weer eens tijd werd om te reageren. Want ik genoot van haar fascinerende en meeslepende historische romans Wolf Hall (en het vervolg Het boek Henry).

In De geest geven gaat Mantel in op een aantal specifieke periodes in haar leven die een groot stempel op haar leven hebben gedrukt. Te beginnen met haar jeugd met een ongemakkelijke thuissituatie waar niet over gesproken werd. Haar moeilijke pubertijd, waarin ze zich probeert los te maken van haar verleden. En tot slot een periode waarin ze steeds meer medische klachten krijgt die er uiteindelijk toe leiden dat ze nooit kinderen zal krijgen. In dit boek zet ze al die zaken op een rijtje en probeert ze al schrijvende een plaatsje te geven.

Mantel is zeer openhartig en schrijft, hoewel soms een beetje van de hak op de tak, toch in een heldere stijl, waardoor je nooit de draad van het verhaal kwijt raakt. Het voelt een beetje of je een zeer uitgebreide brief van een dierbare vriendin leest. Heel anders dus dan de boeken (historische romans) die ik tot nu toe van haar las. Maar daarom des te leuker en des te verrassender. Ik had het boek dan ook in een mum van tijd uit, want wilde Mantel al snel nog beter leren kennen. En dat lukt heel goed, al had er wat mij betreft ook nog best een mooi hoofdstuk over haar schrijversschap in gemogen.

Waar ik vooral door werd verrast in De geest geven was de humor waarover Mantel bleek te beschikken. Ze wil niet al te veel medelijden met zichzelf hebben en weet door de nodige humor bepaalde gebeurtenissen mooi in perspectief te plaatsen. Ze schrijft ook

Ik schrijf dit niet omdat ik op medeleven uit ben… Ik schrijf om het verhaal van mijn kinderjaren en mijn kinderloosheid de baas te worden en om mezelf te lokaliseren.

Of dat voor haar zelf gelukt is kan ik natuurlijk niet beoordelen. Maar voor mij als lezer voelt dat zeker zo. Ik heb Hilary Mantel een stuk beter leren kennen en verheug me nu des te meer op het derde deel in de Thomas Cromwell trilogie, The Mirror and the Light.

Over het boek
Recensie De geest geven- Hilary MantelIn het eerste hoofdstuk,’Een tweede huis’, beschrijft Mantel hoezeer de dood van haar stiefvader haar heeft aangegrepen, ook vanwege bepaalde, nog niet verwerkte gebeurtenissen uit het verleden. In ‘Geoffrey, plaag haar niet zo!’ neemt Mantel de lezer mee naar haar vroege kindertijd en omschrijft zij het eerste bewustzijn van haarzelf als kind, gefragmenteerde impressies die geleidelijk overgaan in eerste herinneringen, tot aan de geboorte van haar jongere broer en de pijnlijke scheuren in haar familie. In ‘Glimlach’ heeft Mantel de complexe puberteit bereikt en beschrijft ze hoe het bewaren van geheimen bij hun thuis een manier van leven werd. In het slotdeel van deze memoires vertelt Mantel dat ze door een reeks medische fouten en misverstanden kinderloos is gebleven, en dat de geesten van de ongeborenen, net als gemiste kansen of niet omgeslagen bladzijden, haar leven als schrijfster hebben beïnvloed.

Details De geest geven van Hilary Mantel

Titel: De geest geven
Auteur: Hilary Mantel
Vertaling:  Gerda Baardman en Anne Jongeling
Uitgeverij: Uitgeverij Atlas Contact
ISBN: 9789025447953
MirandaLeest zegt: Verrassend humoristisch en zeer openhartig. Leest als een uitgebreide brief van een dierbare vriendin.

De geest geven verschijnt in april, reserveer je exemplaar nu vast bij Bol.com via onderstaande link (dan ontvangt MirandaLeest een kleine commissie). Of lees een van haar eerdere boeken.

Recensie: Bowie. De biografie – Wendy Leigh

Deze recensie verscheen oorspronkelijk in november 2014. In verband met het overlijden van Bowie heb ik deze in januari 2016 opnieuw gepubliceerd.

Muzikanten leiden vaak fascinerende levens. Biografieën van muzikanten zijn dus vaak heerlijk leesvoer. Neem bijvoorbeeld David Bowie, niet de eerste de beste als artiest, maar ook een man die een, laten we zeggen, kleurrijk leven heeft geleid. Toen ik zijn biografie aangekondigd zag staan in de brochure van de gloednieuwe Uitgeverij Brandt belandde zijn boek dan ook direct op mijn verlanglijstje. Gelukkig ontving ik van de uitgeverij een recensie-exemplaar. Dank daarvoor.

Wat de uitgever zegt
Bowie. De biografie - Wendy LeighIedereen kent David Bowie…maar niemand kent hem. Dit boek gaat op zoek naar de man achter de mythe.

David Bowie – het icoon van rock, mode, kunst en design, en de ultieme voorvechter van de seksuele vrijheid – is een levende legende. Niettemin slaagt hij er al vijf decennia in zijn privéleven te hullen in mystiek. In dit unieke boek wordt de man van vlees en bloed getoond die achter zijn masker schuilgaat. Op basis van vele interviews – met onder andere vrouwelijke én mannelijke minnaars, zakelijke contacten, groupies en bandleden – schetst Wendy Leigh een nietsverhullend portret.

Centraal staan Bowies zware route naar de top, zijn creativiteit, zijn altijd gedurfde artistieke keuzes en zijn meedogenloze ambitie. Daarnaast wordt zijn vriendschap met John Lennon belicht, zijn haat-liefdeverhouding met Mick Jagger, zijn promiscue seksleven, zijn affaires met onder anderen Susan Sarandon, Tina Turner en Nina Simone, en natuurlijk zijn huwelijk met Iman, dat nu al een kwarteeuw standhoudt.

Deze biografie, die zestien fotopagina’s bevat, biedt een unieke kijk in het leven van de man die een iconische superster werd.

Wat MirandaLeest zegt
Als je een biografie van David Bowie gaat lezen verwacht je seks, drugs en rock ’n roll. Dat lijkt me duidelijk. Maar Bowie van Wendy Leigh gaat eigenlijk vooral in op het eerste punt, een beetje op het tweede en gaat vrijwel geheel voorbij aan het derde punt.

De seksuele escapades van David Bowie worden direct in de introductie al even opgesomd (een korte bloemlezing van veroveringen, aldus het boek), in ongeveer 1,5 pagina komen de namen voorbij van iedereen waarmee Bowie het bed heeft gedeeld. Althans, de wat bekendere namen. Wat te denken van Bette Midler (al was het niet in bed, maar in een kast), Susan Sarandon, Nina Simone, Tina Turner en ene Cyrinda Foxe, een “Marilyn Monroe-lookalike met een parelsnoer dat ze bij hun laatste seksuele ontmoeting inventief benutte”. En dan zitten we dus pas op pagina 20 van het boek.

Dit zet dan ook wel gelijk de toon voor de rest van het boek, want dat gaat vooral over het seksleven van David Bowie. De “man achter de mythe” had het er maar wat druk mee leren we. Dat kan ook niet anders, met zulke “aanzienlijke genetische giften”, een “liefdeslans” (aldus David’s ex Angie) of, zoals Lisa Robinson schreef in een blad “nog buitenaardser dan zijn gezicht, is zijn geslacht, dat er uitzonderlijk groot en zelfs bijna onmenselijk uitziet”.

Bent u er nog? Zo gaat het maar door. Een echte serieuze muziekbiografie kun je dit niet noemen. 50 shades of Bowie was misschien een betere titel geweest. Maar, eerlijk is eerlijk, die seksuele escapades waren wel een groot onderdeel van het leven van David Bowie. En het leest als een trein. Bovendien heb ik nooit zó vaak gelachen tijdens het lezen van een biografie als bij Bowie (vanwege al de schaamteloze verhalen over Bowie’s seksleven) al zal dat vast niet de bedoeling zijn geweest.

Gelukkig leren we ook nog iets over David Bowie dat niet met zijn seksleven te maken heeft. Zo was hij een tijdje boekrecensent voor Barnesandnoble.com, dat is toch leuk om te weten als boekblogger zijnde (mijn collegaatje David Bowie ;-)). En erfde David een grote liefde voor lezen van zijn vader. “Zelfs in zijn meest duistere drugstijden reisde hij de wereld rond met hutkoffers waarin hij zijn enorme bibliotheek vervoerde”.

Mick Jagger (de enige waarvan Bowie ooit ontkende mee naar bed te zijn geweest) schijnt gezegd te hebben “Kijk uit wat voor schoenen je draagt als je bij David in de buurt komt. Want de volgende keer dat je hem ziet, draagt hij dezelfde schoenen, en hem staan ze beter!”. Van je vrienden moet je het hebben.

Conclusie: Verwacht van Bowie absoluut geen serieuze biografie. Over zijn muziek en beweegredenen kom je werkelijk niets te weten. Voor echte muziekfreaks is deze biografie een lachtertje. Maar, heb je zin in een lekker smeuïg seks, drugs and rock ’n roll verhaal en ben je niet vies van roddel en achterklap? Dan is Bowie van Wendy Leigh smullen geblazen.

Titel: Bowie. De biografie
Auteur: Wendy Leigh
Vertaald door: Robert Neugarten
Uitgeverij: Uitgeverij Brandt
ISBN: 9789492037015
MirandaLeest zegt: Een serieuze biografie kun je dit niet noemen. Maar een schaamteloos seks, drugs en (een heel klein beetje) rock and roll verhaal met David Bowie in de hoofdrol is het wel.

Nieuwsgierig geworden? Via onderstaande links kun je de biografie direct bestellen bij Bol.com.

Recensie: Johnny Cash, de biografie – Robert Hilburn

De Engelse versie van deze biografie kocht ik al een poosje terug. Met het verschijnen van de Nederlandse vertaling, begin september, leekt het mij een uitgelezen moment om er eindelijk in te beginnen.

Over het boek

‘Elke man is een watje vergeleken met Johnny Cash.’
Bono

Johnny Cash, de biografie - Robert HilburnIn de veelgeprezen, definitieve biografie van Johnny Cash vertelt Robert Hilburn het onverbloemde verhaal van een van de grootste sterren van de rock-’n-roll. Zijn veelbewogen carrière startte bij Sun Records, het label van Elvis Presley en Jerry Lee Lewis. In 2003 verscheen het laatste muzikale hoogtepunt van de dan 71-jarige Cash: de dappere, ontroerende video ‘Hurt’.

Robert Hilburn is zijn hele leven muziekcriticus voor Los Angeles Times geweest. Hij was als enige journalist aanwezig bij het legendarische concert van Cash in Folsom Prison in 1968. Hilburn heeft Cash en zijn vrouw June Carter nog enkele maanden voor hun dood gesproken. Met een goudmijn aan niet eerder gepubliceerd materiaal uit de persoonlijke kring rond Cash schilderde hij een indrukwekkend en diep menselijk portret van de countryzanger.

Johnny Cash is een kolos in de countrymuziek, een elementaire invloed in de rockmuziek en een icoon van de Amerikaanse cultuur. Hilburns biografie toont de fenomenale hoogten en de ijzingwekkende diepten van het leven van deze gelovige man met een beklemmende verslaving; een man die zijn hele leven vooral streefde naar het opvrolijken van zijn publiek door middel van zijn muziek.

Johnny Cash: The Life - Robert Hilburn biografie recensieMijn mening over het boek
Dit is zoals een goede muziekbiografie wat mij betreft hoort te zijn! Een prachtig portret van de man achter de artiest, niet alleen de highlights, maar ook zeker de dieptepunten. Want Cash had een veelbewogen leven achter de rug toen hij in 2003, op 71-jarige leeftijd, de laatste adem uitblies. Liefdesperikelen, een hardnekkige drugsverslaving, een moeizame relatie met zijn vader, de verwerking van de dood van zijn broertje Jack, grote successen, het zwarte gat wanneer de platenverkopen een aantal jaar flink tegenvallen, een religieuze periode en de comeback die niemand meer had verwacht. Heel begrijpelijk dat het levensverhaal van Cash al eens werd verfilmd voor Walk the Line (met een voortreffelijke Joaquin Phoenix als Johnny Cash en Reese Witherspoon als June Carter Cash, een aanrader).

Maar er is ook vooral veel aandacht voor de muziek. Want dat is toch het allerbelangrijkste dat Cash heeft achtergelaten. Mooie verhalen over het ontstaan van veel van de nummers die we allemaal kennen. Waardoor je tijdens het lezen constant in gedachten een soundtrack op de achtergrond hoort en de nummers nog meer gaan leven. Vooral de beginperiode is zo levensecht beschreven dat je echt de spanning voelt van of het allemaal wel gaat lukken (terwijl je natuurlijk weet dat het helemaal goed is gekomen met de carriére van Johnny Cash). De laatste periode uit het leven van Johnny Cash is eveneens met zoveel mededogen geschreven, het proces van het ouder worden, de gebreken die daarbij komen kijken en het verlies van June worden op intense wijze beschreven en zijn uitermate ontroerend.

Nergens wordt het boek van Robert Hilburn echter te sentimenteel. Het is duidelijk dat hij veel respect had voor Johnny Cash en met deze biografie schetst hij een mooi uitgebalanceerd portret van Cash. Een ware aanrader voor iedere muziekliefhebber.

Titel: Johnny Cash. The Life (in het Nederlands: Johnny Cash. De biografie)
Auteur: Robert Hilburn
Vertaling: Vera Sykora, Conny Sykora
Uitgeverij: Phoenix (in Nederland Uitgeverij het Spectrum)
ISBN: 9781780220956 (NL versie: 9789000347261)
MirandaLeest zegt: Een must-read voor muziekliefhebbers.

Recensie: My Most Wanted Life – Ray Cokes

Wie van mijn generatie is (1977) kan zich waarschijnlijk nog de tijd herinneren dat MTV daadwerkelijk muziek uitzond. Het waren de jaren dat er nog één MTV voor heel Europa was (MTV Europe) en ze VJ’s hadden die de plaatjes aankondigden. Ray Cokes was misschien wel de populairste van het stel. Zijn programma MTV’s Most Wanted was een aaneenschakeling van chaos, muziek en flauwe humor. Ideaal dus voor de puber die ik toen was.

Voor mij blijft Cokes ook onlosmakelijk verbonden met de dood van Kurt Cobain. Want in de categorie “Waar was jij toen je het hoorde van…”, keek ik net naar MTV toen Ray Cokes aankondigde dat er een dode man was gevonden in het huis van Kurt Cobain. Eerst dacht ik nog dat het gewoon de gebruikelijke gekkigheid van het programma was, maar later bleek natuurlijk de trieste waarheid, Cobain had zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Nog altijd als ik iets hoor of lees over de dood van de frontman van Nirvana (vandaag is het x jaar geleden, etc), moet ik even aan Ray Cokes denken.

Op een gegeven moment was Ray Cokes echter ineens van de buis verdwenen. Er staat mij nog wel iets bij van een relletje, maar verdere details kon ik me niet meer herinneren. Dus dat maakte me extra nieuwsgierig naar de memoires van Ray Cokes, die onlangs verschenen. Niet alleen om er nu eens achter te komen wat er met hem gebeurd is en wat hij na MTV heeft gedaan, maar ook zeker omdat de beginjaren van MTV vast wat fijne verhalen opleveren.

Over het boek
Ray Cokes - My Most Wanted LifeNa een paar hoofdstukken over zijn jeugd, zijn punkjaren en jaren in de horeca (in België) wordt het pas echt interessant op het moment dat Ray bij MTV aan de slag gaat. Die eerste jaren van MTV zijn namelijk fascinerend. Een heel nieuw fenomeen in Europa in die tijd en voor de meeste VJ’s ook een ware ontdekkingstocht. Er was de nodige concurrentie onderling en ook met de bazen van MTV Europe en het Amerikaanse moederbedrijf wilde het regelmatig rommelen. En hoe gesmeerd alles op tv ook altijd leek te gaan, zo chaotisch ging het er soms achter de schermen aan toe.

Waar ik eigenlijk een beetje op zat te wachten waren de wilde verhalen over de artiesten die bij MTV langskwamen. Maar, helaas, behalve wat bekende gevallen en een paar anekdotes over de artiesten die echt enorme eikels waren blijven die verhalen achterwege. Dat siert Ray natuurlijk, want zoals hij zegt, die verhalen zijn voor de biografieën van die betreffende artiesten, maar daardoor blijft het toch wel een beetje een braaf. Want tussen de regels door wordt duidelijk dat er genoeg gebeurde wat wij op tv niet zagen.

Ray is gelukkig niet de beroerdste en vertelt in My Most Wanted Life wel uitvoerig over zijn eigen leven, en alle bijbehorende ups en downs. De succesperiode bij MTV (met zijn eigen verhalen over drugs, wilde personeelsfeestjes bij MTV en ruzies achter de schermen), maar ook de keerzijde. Vooral de jaren na het MTV-succes vielen niet mee.

Al met al een vermakelijke biografie voor wie heel wat uurtjes heeft doorgebracht met het kijken naar MTV Europe en Ray Cokes.

Ray Cokes - My Most Wanted Life

Speciale handgesigneerde en genummerde editie van de biografie van Ray Cokes.

Titel: My Most Wanted Life
Auteur: Ray Cokes
Uitgeverij: Schwarzkopf & Schwarzkopf
ISBN: 9783862653331
MirandaLeest zegt: Vroeger dagelijks uren naar MTV Europe gekeken? Dan wordt je blij van dit boek, leuk kijkje achter de schermen door de ogen van een van populairste VJ’s uit die tijd.

Wil je de biografie van Ray Cokes ook lezen? Bij Bol.com kun je een (met de hand gesigneerd!) exemplaar bestellen via onderstaande link.

Mijn favoriete biografieën

Ik lees graag over de levens van mensen die ik bewonder, of mensen die op een of andere manier een interessant leven hebben geleid. Geen wonder dus dat ik graag biografieën lees. Vorige week verschijn al mijn recensie over de biografie van Bram Vermeulen en binnenkort kunnen jullie recensies verwachten van biografieën over Stephen Fry en David Bowie. Voor het zover is, leek het me leuk om een aantal biografieën met jullie te delen die ik zelf met veel plezier heb gelezen.

Biografieën van schrijversTe beginnen met een aantal biografieën van schrijvers. Want wie veel leest gaat zich ongetwijfeld een keer afvragen wie er achter die verhalen zit.

Over leven en Schrijven (On writing) – Stephen King
Strict genomen misschien niet echt een biografie, omdat het zich vooral concentreert op het schrijverschap. Maar King kan daar enorm boeiend over vertellen. Dit boek is dan ook niet alleen een aanrader voor fans van Stephen King, maar ook voor iedereen die graag leest en geïnteresseerd is in het schrijfproces.

Verhalenverteller (Storyteller) – Donald Sturrock (over Roald Dahl)
Wie is er niet opgegroeid met de verhalen van Roald Dahl? Ze behoren in ieder geval nog altijd tot mijn favorieten. Net als zijn verhalen voor volwassenen. Iemand die de meest fantastische kinderverhalen kan bedenken en tegelijkertijd de meest gruwelijke verhalen voor volwassenen kan verzinnen die moet toch wel heel bijzonder zijn. Deze dikke pil (ruim 700 pagina’s) vertelt over het fascinerende leven van Roald Dahl.

Anna – Annejet van der Zijl (over Annie M.G. Schmidt)
De oermoeder van het Nederlandse kinderboek. Maar een schattig, zoet omaatje was Annie M.G. Schmidt nou niet bepaald. Mooi portret van de schrijfster waar bijna elk Nederlands kind wel mee opgegegroeid is.

Biografieën
Tot zover de schrijversbiografieën. Hieronder nog een aantal, volstrekt willekeurige, biografieën die ik met veel plezier heb gelezen.

Moab is my washpot en The Fry Chronicles – Stephen Fry
Hij is Engelser dan The Queen en heeft ook een typisch Engels gevoel voor humor. Maar hoewel hij op tv vaak grappig doet leidt hij ook aan zware depressies en was zijn jeugd ook niet een en al plezier. Moab is my washpot gaat vooral over zijn jeugd, The Fry Chronicles vooral over zijn studententijd. Deel 3, More Fool Me, is zojuist verschenen. De recensie hiervan volgt binnenkort.

Lucky Man – Michael J. Fox
Family Ties, Back to the Future. Twee jaren tachtig klassiekers waar ik Michael J. Fox vooral van ken. En hoewel ik niet echt direct fan ben van Fox (hoewel hij nu weer regelmatig een geweldige gastrol speelt in The Good Wife) was ik enorm onder de indruk van zijn biografie. Heel lang leidt hij het leven van een jonge Hollywoodster, sex, drugs and rock and roll zeg maar, tot hij de diagnose Parkinson krijgt. Bewonderenswaardig om te lezen hoe hij daar inmiddels mee omgaat.

Life – Keith Richards
Zelf ben ik meer van The Beatles dan van de Stones, maar Keith Richards vind ik toch wel een fascinerend figuur. Al was het maar omdat Johnny Depp zijn vertolking van Jack Sparrow in The Pirates of the Caribbean baseerde op Richards. Zijn biografie is dan ook wel echt smullen, want als er iemand sex, drugs and rock ’n roll is dan is het Keef wel.

Houdini – Larry Sloman
Voordat we Hans Klok en David Copperfield hadden was er Houdini. De boeienkoning bij uitstek. Houdini was misschien wel de meeste bekende illusionist, goochelaar, of hoe je het noemen wilt. Dit boek tilt een tipje van de sluier op. Zeer boeiend (haha) boek.

En ik schreef op MirandaLeest ook al een aantal recensies over biografieën, bijvoorbeeld over Wim Kieft, Gerard Heineken en Paul McCartney.

Lees jij graag biografieën? Welke moet ik zeker nog eens lezen?

Zin gekregen in een van bovenstaande biografieën? Via onderstaande links kun je deze direct bestellen bij Bol.com. MirandaLeest ontvangt een kleine commissie als je bestelt via onderstaande link
[bol_product_links block_id=”bol_544cbec5857bc_selected-products” products=”1001004008186780,9200000015512089,1001004010718524,1001004010213368,1001004010293976,1001004002104749,1001004010712230,1001004011276947,1001004001815203,1001004001806714,1001004010912268,1001004009993087,1001004005406391,1001004004965838″ name=”blog” sub_id=”bios” link_color=”F3A703″ subtitle_color=”333333″ pricetype_color=”333333″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”05BFB0″ background_color=”FFFFFF” border_color=”AAAAAA” width=”640″ cols=”3″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”0″ admin_preview=”1″]