Juni 1988. Ik was tien en had een stickeralbum met voetbalplaatjes. Nadat het Nederlands elftal Europees Kampioen werd ben ik met andere kinderen uit buurt juichend door de straten gerend. En dat was ook direct de laatste (en enige) keer dat ik me voor voetbal interesseerde. En ook precies de reden dat ik nog een beetje nostalgisch word als een van de voetballers van dat elftal in het nieuws is. En Wim Kieft was dat onlangs, ik zag hem in De Wereld Draait Door voorbijkomen waar hij openhartig over zijn cocaïneverslaving sprak. Onder de indruk van het gesprek zette ik een berichtje op social media en dat loonde, want niet veel later lag het boek Kieft van Michel van Egmond in de bus. Het kan soms namelijk erg handig zijn als je “friends in high places” hebt (of in dit geval, een vriendin die bij een uitgeverij werkt).
Een boek over voetbal is Kieft allerminst. En voor een biografie is het ook te beknopt en richt het zicht te veel op één aspect van het leven van Wim Kieft, namelijk zijn verslaving. Het boek is dan ook meer een verslag van hoe iemand (die toevallig ooit voetballer was) zijn verslaving probeert te overwinnen. Aan de hand van fragmenten uit Kieft’s Narcotics Anonymous stappenwerkboek en gesprekken met Michel van Egmond wordt stukje bij beetje duidelijk hoe het Kieft vergaan is na zijn voetbalcarrière, hoe zijn verslaving steeds erger wordt en hoe hij deze, langzaam maar zeker, overwint.
Het boek is duidelijk gericht op een niet-lezend publiek (of misschien is dat mijn vooroordeel, dat voetballiefhebbers niet van die lezers zijn). Korte hoofdstukjes, korte zinnen, veel witruimte. Ook gaat het niet gigantisch de diepte in, maar toch maakt het verhaal van Wim Kieft indruk. Door een goede dosis zelfspot wordt het nooit een jammerverhaal. Kieft geeft niemand behalve zichzelf de schuld van zijn verslaving en probeert zo goed en zo kwaad als het gaat zijn leven weer op de rit te krijgen. En na het lezen van dit boek kan ik alleen maar duimen dat het hem lukt.
Het gesprek met Wim Kieft en schrijver Michel van Egmond bij De Wereld Draait Door kun je hieronder terugkijken
Titel: Kieft
Auteur: Michel van Egmond
Uitgeverij: Voetbal International
ISBN: 9789067970846
MirandaLeest zegt: Indrukwekkend verhaal over de strijd tegen een verslaving. Ook interessant als je verder niets met voetbal hebt.
Ik heb het interview ook gezien bij DWDD, inderdaad indrukwekkend. Ik ga binnenkort eens bij de bibliotheek kijken of ze dit boek al hebben, mooi om te lezen. Ik heb onlangs De Parttime-Junkie gelezen en vooral het tweede gedeelte wat over het afkicken ging vond ik mooi.
Die recensie heb ik volgens mij gelezen op je site, klonk ook zeer heftig. Mocht ik dat boek nog eens tegenkomen zal ik hem ook zeker meenemen.
Ik herken dat nostalgische rondom het elftal van ’88 goed! En ik heb een nichtje dat destijds helemaal verkikkerd was op Wim Kieft. Elke keer als ik hem ergens voorbij zie komen, moet ik ook weer even aan haar denken.
Zijn verhaal bij DWDD was inderdaad extreem verbijsterend. Ik hoop van harte dat hij nu uit zijn dal weet te blijven. En ik hoop dat zijn verhaal voor andere verslaafden een strohalm kan zijn om zich aan vast te klampen: het ís mogelijk om met je verslaving te leren omgaan.
Dank je wel voor deze blogpost.
Bedankt voor je reactie. Dat is inderdaad mooi dat hij nu zijn verhaal doet, hopelijk hebben andere mensen daar nog wat aan.
Op blz 157 staat er een flater eerste klas. Povlsen kwam pas in 1989 naar PSV. Kieft en van Egmond hadden dat toch moeten weten. Het E.K in Duitsland was in 1988… Drugs maakt meer kapot…..
Tsja, van de voetbaldetails ben ik niet, dus dat had ik zelf niet gespot. Maar zoals ik het (even snel her)lees gaat die passage over de tijd dat Kieft bij PSV speelt, er staat volgens mij ook niet dat dat in 1988 zou zijn. In 1989 (en later) speelde Kieft ook nog bij PSV (vertelt Wikipedia mij), dus kan dan idd goed zijn dat het zich pas in of na 1989 afspeelde.
Ah, en nu zie ik idd dat even verderop staat “en dan moest het EK nog beginnen”. Dus Kieft haalt idd wat zaken door elkaar. Slordig idd dat de auteur dat niet nagekekn heeft. En die drugs zullen vast aan die verwarring hebben bijgedragen 🙂
Hoe schrijf je dat hotel waar Wim en Michel elkaar ontmoeten?